ASPEKTE TË KUNDËRRUGOVIZMIT (5)

POZICIONIMI I POLITIKËS SHQIPTARE NË KOSOVË

NË BOSHTIN BRUKSEL - UASHINGTON NË PËRPUTHJE

ME PËRKATËSINË EVRO-PERËNDIMORE TË SHQIPTARËVE

Pozicionimi i qartë dhe i drejtë gjeopolitik e gjeostrategjik i politikës shqiptare në Kosovë, e që i parapriu përcaktimit të tillë gjeopolitik e gjeostrategjik të të gjithë politikës shqiptare, ishte një nga elementet e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës, me karakter të qartë anticipues, emancipues dhe përcaktues të politikës shqiptare në përgjithësi.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Theksimi i bazës pagano-kristiane të identitetit kombëtar të shqiptarëve, dhe i përkatësisë evro-perëndimore të kulturës dhe të qytetërimit iliro-shqiptar, nënkuptonte edhe përcaktimin e fuqishëm në raporte të tilla gjeopolitike e gjeostrategjike që do të ishin në përputhje me identitetin kombëtar të shqiptarëve dhe të kulturës së tyre në përgjithësi. Prandaj, përcaktimi për boshtin Bruksel – Uashington i politikës shqiptare, jo vetëm si pasojë e zhvillimeve të gjithëmbarshme ndërkombëtare, zhvillime që kishin të bënin me përmbysjen e një ideologjie dhe të një sistemi politik, por edhe si ripërcaktim i qartë i pozitës së gjithëmbarshme t kombit shqiptar, kishte një rëndësi shumë të madhe për vetë natyrën dhe karakterin evro-perëndimor të mendësisë kolektive të kombit shqiptar. Në këtë drejtim, përcaktimi i dr. Ibrahim Rugovës për një Kosovë të pavarur, anëtare e BE-së dhe në miqësi të përhershme me SHBA-të, që është përsëritur vazhdimisht nga ai, ishte përcaktim për gjithë korpusin e vlerave më pozitive që e përcaktojnë qytetërimin perëndimor në përgjithësi. Si komb me identitet të lashtë pagano-kristian dhe me përkatësi të qartë evro-perëndimore, kombi shqiptar në përgjithësi kërkonin vendin e vet në gjirin e familjes evro-perëndimore, pas mungesës gati gjysmëshekullore në këtë familje për shkak të sundimit të ideologjisë komuniste-sovjetike në hapësirën shqiptare, dhe pas një periudhe të gjatë pushtimesh orientalo-aziatike. Kjo do të thotë se shqiptarët si komb kërkonin që përfundimisht t’i largoheshin lindjes sllavo-bizantine dhe lindjes osmano-turkoshake që kishin provuar më kot ndryshimin e bazës pagano-kristiane të identitetit të tyre kombëtar dhe të kulturës e qytetërimit të tyre shqiptar. Pas disa shekuj robërie nën Perandorinë Osmane dhe pas gati një shekull robërie klasike dhe ideologjike sllave, që kishin provuar ta asgjësonin apo edhe ta shndërronin identitetin pagano-kristian të tyre, shqiptarët nëpërmjet filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës iu rikthyen plotësisht pjesës evro-perëndimore të qytetërimit evropian, duke e pozicionuar veten qartë për një partneritet e miqësi të përhershme me Evropën Perëndimore dhe SHBA-të. Me një urti brilante, dr. Ibrahim Rugova arriti që ta bindë boshtin Bruksel Uashington se shqiptarët, edhe pse me shumicë myslimane, ishin komb evropian dhe me orientime të qarta properëndimore, pasi që edhe pse me shumicë myslimane, shqiptarët nuk ishin me origjinë arabe e as me origjinë turke, as me origjinë sllavoortodokse. Në këtë drejtim, ka ndihmuar fakti që Kosova nuk u shndërrua dot në bastion të organizatave arabe që islamizmin e përdornin si ideologji për të arritur qëllime të qarta jofetare dhe joislame, edhe pse ka pasur tendenca të tilla. Se përse nuk ndodhi kjo, përgjigjen duhet kërkuar pikërisht të identiteti pagano-kristian i kulturës dhe i qytetërimit shqiptar, identitet që jo në fundshekullin njëzet, por as në asnjërin shekull të historisë nuk ka lejuar që të ketë konflikt apo luftë ndërfetare. Trashëgimia pagano-krisitiane u ruajt me zell dhe me vendosmëri nga shqiptarët, pavarësisht nga fakti se ishin myslimanë., katolikë apo ortodoksë. Të gjitha faltoret në Kosovë ruheshin me kujdesin më të madh nga shqiptarët si një pasuri e madhe e tyre. Edhe pse një pjesë e tyre u shndërruan në xhami, apo në kisha sllavoortdokse, kishat shqiptare kurrë nuk u trajtuan ndryshe nga shqiptarët, veçse si pasuri e paçmuar e tyre kombëtare dhe që shenjonte identitetin e tyre kombëtar. edhe në fushën e toponimisë (emërvendeve), karakteri pagano-kristian u ruajt me kujdesin më të madh, duke u quajtur me emra si Ura e Shenjtë, Ara e Kishës, e kështu me radhë. Ndodhte kështu, pikërisht për shkak të ngulitjes së vetëdijes pagano-kristiane thellë në kujtesën kolektive të shqiptarëve. Edhe pse fe dominuese, islami kurrë nuk arriti që ta ketë ndikimin që e ka pasur krishterimi ndër shqiptarë, pikërisht për shkak se krishterimi u bë një nga përbërësit substancialë të identitetit kombëtar të shqiptarëve. Dhe këtë pasuri të madhe, dr. Ibrahim Rugova e funksionalizoi suksesshëm në të mirë të përcaktimit sa më të drejtë të pozitës gjeopolitike e gjeostrategjike të shqiptarëve, duke i vendosur përfundimisht ata në boshtin Bruksel – Uashington. Me përcaktimin e këtillë, dr. Ibrahim Rugova arriti që të realizojë atë që nuk e ka arritur askush para tij në mënyrën e këtillë siç e ka arritur ai, krijimin e aleancave funksionale dhe frytdhënëse me bashkësinë ndërkombëtare. Është kështu për faktin se si në rastin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, si në rastin e Konferencës së Londrës, si në rastin e Konferencës së Versajës, si në rastin e aleancave gjatë Luftës së Dytë Botërore e pas saj, shqiptarët kurrë nuk ditën të krijojnë aleanca parimore, të shëndosha dhe të suksesshme, si aso aleance që arriti të realizojë dr. Ibrahim Rugova. Përderisa më parë atdhetarë të ndryshëm shqiptarë e shndërronin veten në shërbëtorë të shteteve të veçanta, shpeshherë në armiqësi me njëri-tjetrin, aleanca që arriti të krijojë dr. Ibrahim Rugova, ka bërë që edhe aleatë tradicionalë të Serbisë, si Franca, Greqia e Italia, të jepnin dritën jeshile për bombardimet e caqeve serbe në Kosovë. Para kësaj, falë pozicionimit të qartë gjeopolitik e gjeostrategjik dhe falë aleancave funksionale që i arriti dr. Ibrahim Rugova, aleatë të ndryshëm të Beogradit jo që nuk kundërshtuan qëndrime, rezoluta e sanksione ndaj Serbisë për shkak të Kosovës dhe në favor të Kosovës, por edhe mbajtën qëndrime shumë parimore dhe të dobishme për Kosovën. Duke mos arritur ndryshe që ta rrënojë filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës, Beogradi, përveçse i përdori rekrutët e tij shqiptarë dhe kundërshtarët tjerë të dr. Ibrahim Rugovës ndër shqiptarë, e përforcoi edhe më makinerinë propagandistike kundërshqiptare, duke i rifunksionaliuzar tezat e vjetra kundërshqiptare të manipulimit më përkatësinë fetare të shqiptarëve dhe me gjoja rrezikun që i kanoset Evropës së krishterë nga shqiptarët myslimanë. Në dështimin e kësaj propagande kundërshqiptare, përveç dr. Ibrahim Rugovës dhe filozofisë së tij politike, një ndikim shumë të madh e ka pasur edhe kleri katolik shqiptar dhe në përgjithësi kleri shqiptar pavarësisht nga përkatësia fetare. Miqësia dhe afërsia e dr. Ibrahim Rugovës me Vatikanin, e në mënyrë të veçantë me Papa Gjon Palin e Dytë, raportet e vazhdueshme të klerit katolik shqiptar nëpër qendra të ndryshme të vendosjes politike në dëm të propagandës serbe si dhe qëndrimi shumë parimor e kombëtar i klerit mysliman që nuk lejoi keqpërdorimin e shqiptarëve myslimanë për interesa kundërshqiptare, në ç’drejtim duhet përmendur rastin e fundit me karikaturat e bëra me profetin Muhammed, e në të cilin as Bashkësia Islame, e as shqiptarët myslimanë nuk u përfshin në valën e përgjithshme të politikës së rrugës që u bë gjithandej vendeve arabo-muslimane, kanë bërë që propaganda serbe për gjoja rrezikun e Evropës së krishterë nga shqiptarët myslimanë të duket tezë e pabesueshme dhe qesharake nga diplomacia ndërkombëtare. Përkundër kësaj, as Beogradi e as qendra, struktura dhe organizime të tjera kundërshqiptare e kundërkombëtare nuk e ndalën angazhimin për çoroditjen gjeopolitike e gjeostrategjike të shqiptarëve, duke synuar gjithnjë që të bëjnë keqpërdorimin me përkatësinë fetare të shqiptarëve. Pas dështimit për të mohuar origjinën ilire të shqiptarëve, pas dështimit për të mohuar bazën pagano-kristiane të identitetit të kombit dhe të qytetërimit shqiptar, pas dështimit për të mohuar përkatësinë evro-perëndimore të shqiptarëve, Beogradi nuk la gjë pa bërë për të pasur sukses në devijimin gjeopolitik e gjeostrategjik të shqiptarëve nëpërmjet fesë. Mirëpo shqiptarët ditën çdo herë të dallojnë përkatësinë e tyre fetare nga përkatësia e tyre kombëtare, përkatësisht nga bazamenti i fortë pagano-kristian i identitetit të tyre kombëtar dhe nga përkatësia evro-perëndimore e kulturës dhe e qytetërimit të tyre. Në këtë aspekt në mënyrë të tërthortë ka ndikuar edhe pozicionimi i vendeve të tilla si Iraku, Libia, e ndonjë tjetri në anën e Beogradit. Shqiptarët nuk e kanë pritur mirë faktin se Gadafi i ishte drejtuar dr. Ibrahim Rugovës me sugjerimin që ose të pranonte mikpritjen e Serbisë, ose të shkonte në Shqipëri, por as faktin se Serbia ka qenë një nga furnizueset e Irakut si dhe e grupeve të ndryshme me armatim dhe me municione të ndryshme. Shqiptarët nuk mund të mos e kishin parasysh faktin se asnjë vend arab, përjashto Pakistanin me orientime proamerikane, nuk e ka përkrahur kurrë Kosovën dhe synimin e saj për pavarësi. Thjesht shqiptarët e kishin të qartë se përkatësia e tyre fetare synohej të shfrytëzohej për interesa të Beogradit dhe në dëm të filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës. Prandaj pozicionimi i qartë i politikës shqiptare në boshtin Bruksel – Uashington, përveçse është pozicionim në përkatësinë evro-perëndimore të kombit shqiptar, është edhe rikonfigurim i raporteve gjeopolitike e gjeostrategjike në gadishullin tonë. Është kështu për faktin se Serbia çdo ditë e më shumë ka dhënë prova se para orientimit evro-perëndimor të saj, ka zgjedhur përkatësinë orientalo-aziatike, përkatësisht përkatësinë orientalo-bizantine. Mbështetja e vazhdueshme në Rusinë dhe në miqësi me vende të ndryshme arabe, ka bërë që Beogradi të jetë larg Evropës dhe larg proceseve pozitive që po ndodhin në Evropë. Në anën tjetër, pozicionimi i qartë i shqiptarëve në boshtin Bruksel – Uashington, për herë të parë ka krijuar një epërsi të tillë sa të bëjë që diplomatë të huaj t’ia bëjnë të qartë se Beogradit i duhet të zgjedhë ose Kosovën, ose Bashkimin Evropian, duke i lënë të nënkuptojë se nëse nuk heq dorë nga Kosova, do ta detyrojë Evropën që të heqë dorë nga Beogradi. Në këtë mënyrë bëhet e qartë se edhe ky aspekt i kundërrugovizmit , i praktikuar nga Beogradi dhe i ndihmuar edhe nga disa shoqata dhe grupime të ndryshme arabe, si dhe nga rekrutë e kundërshtarë të tjerë të dr. Ibrahim Rugovës, pra edhe ky aspekt i kundërrugovizmit të dështojë, duke lënë të nënkuptojë edhe dështimin e realizimit të vijës gjeopolitike e gjeostrategjike Moskë – Adratik. Në këtë drejtim Serbinë nuk e shpëton nga dështimi as devijimi i rrugës Durrës – Prishtinë nga orientimi për në Zagreb e më tej në Evropë, në drejtim të kufirit të Kosovës me Serbinë. Kjo për faktin se kompaktësia dhe bashkëveprimi sllavoortodoks është thyer dhe secili vend tjetër sllavoortdoks, duke përfshirë Malin e Zi dhe Maqedoninë janë orientuar kah BE-ja, duke synuar që të zënë një vend në familjen evro-perëndimore.

(vijon)

(Për shkaqe teknike, ky vazhdim nuk ka mundur të dalë dje. Për këtë kërkojmë falje nga lexuesit.)

Autori

ASPEKTE TË KUNDËRRUGOVIZMIT (4)

BAZA PAGANO-KRISTIANE E IDENTITETIT KOMBËTAR DHE QYTETËRUES
TË SHQIPTARËVE DHE FILOZOFIA POLITIKE E DR. IBRAHIM RUGOVËS

Një nga aspektet e kundërrugovzimit ka qenë i lidhur me një nga elementet substanciale të identitetit kombëtar dhe qytetërues të shqiptarëve, me bazën pagano-kristiane të qytetërimit shqiptar, në të cilën është mbështetur shumë dhe fuqishëm filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës, e që është keqinterpretuar në mënyrë shumë të ulët dhe me synime të qarta kundërshqiptare.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Sa herë që kam thënë se filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës është mbështetur fortë në vlerat më të mira të krijuara që nga Dardania antike e këndej, kam menduar pikërisht në bazën pagano-kristiane të identitetit të qytetërimit shqiptar të krijuar gjatë shekujve. Prandaj, mbështetja në këtë, do të thotë mbështetje dhe riafirmim i identitetit të vërtetë të shqiptarëve si komb. Përderisa mbështetja në traditën ekomomike që nga Dardania antike, siç është mbështetja në traditën më të mirë të kultivimit të hardhisë së rrushit, prej nga mund të krijoheshin degë të ndryshme të industrisë ushqimore, mbështetja në pasurinë e botës shtazore, prej nga dr. Ibrahim Rugova ka shquar qentë e Sharrit si një nga racat më fisnike të qenve dhe në tërësi të botës shtazore, mbështetja në pasuritë minerare, që dr. Ibrahim Rugova e simbolizoi me gurët që ua dhuronte diplomatëve ndërkombëtarë dhe të tjerëve, kishte të bënte me aspektin ekonomik të traditës së lashtë dhe të vazhdimësisë së pashkëputshme iliro-shqiptare, si një pjesë e argumentimit të identitetit shqiptar, por edhe të potencialit ekonomik shqiptar, mbështetja në traditën pagano-kristiane kishte të bënte me elemente që kanë përcaktuar aspektin shpirtëror, kulturor e etnopsikologjik të shqiptarëve, dhe të dy aspektet; ai ekonomik dhe ky shpirtëror kanë përbërë atë sistem vlerash mbi të cilin është mbështetur konstituimi i shqiptarëve si komb. Baza pagano-kristiane e qytetërimit shqiptar është theksuar kaherë, dhe kjo është bërë nga arkeologë, gjuhëtarë historianë e shkencëtarë të tjerë të huaj, e unë me këtë rast vetëm dua të theksoj elementet themelore që e bëjnë të qartë këtë lidhje. Një nga elementet identifikues është edhe emri ilir që studiues të ndryshëm e kanë lidhur me gjarpërin. Identifikimi i emrit ilir me gjarpërin, në të vërtetë, është i mbështetur në mitin e Kadmit dhe të Europës, të cilët, pasi lindën djalin e tyre Ilirin, ose greqisht Illyrios, dhe pasi u mplakën, u shndërruan në gjarpërinj. Në kohë të më vonshme, në folkloristikën shqiptare, ku edhe vërehen elemente të lidhjes së paganizmit antik me kulturën shqiptare të mëvonshme, është një legjendë, sipas të cilës një çiftit, Zoti ua kishte falur një gjarpër, i cili natën e hiqte lëkurën dhe bëhej njeri, kurse ditën e vishte atë lëkurë, duke e fshehur të vërtetën për të. Vetëm pasi u martua, e zbuloi veten se ishte djalë dhe ashtu jetuan të lumtur. Epika legjendare shqiptare, është një element tjetër i ndërlidhjes dhe i vazhdimësisë iliro-shqiptare. Prania e zanave në epikën legjendare, është e ngjashme me praninë e muzës në epikën evropiane, dhe si e tillë ka të bëjë me besimin për ekzistencën e qenieve të tjera përpos njeriut e që në të vërtetë janë aleate të tij. Legjendat e ndryshme të murimit të gruas si simbol i pjellorisë dhe i vazhdimësisë së racës njerëzore, janë një element tjetër i vazhdimësisë iliro-shqiptare i shpërfaqur nëpërmjet Këngëve të murimit. Festat e ndryshme si buzmi, festat e stinëve etj., janë elemente tjera që përplotësojnë vazhdimësinë iliro-shqiptare. Shfaqja e krishterimit ndër ilirë që me shën Palin, e që i përket kohës pararomake të krishterimit, është një nga ngjarjet që ka pasur ndikim shumë të madh, e pas pranimit të kësaj feje nga shumica e ilirëve, është bërë edhe një nga përcaktuesit e konstitucionit të tyre shpirtëror. Me përqafimin e krishterimit dhe me heqjen dorë nga paganizmi, shumë elemente të kulturës shpirtërore ilire pësuan ndryshime dhe ndikime nga krishterimi. Legjenda e gjarpërit është një nga shembujt e ndikimit të krishterimit në ndryshimin e traditës pagane, përkatësisht të kulturës shpirtërore pagane. Çifti i nevojshëm për një fëmijë, i lutet Zotit, pra i lutet një Zoti, për t’ia falur një fëmijë, qoftë ky edhe gjarpër, e jo zotave paganë. Në anën tjetër, shumë festa pagane si festa e shën Gjergjit, ajo e shën Pjetrit, e shën Mitrit apo ajo e buzmit, që përcaktojnë periudhat e ndryshme të vitit, u mveshën edhe me një mbishtrat kristian dhe si të tilla u kremtuan nga shqiptarët gjatë historisë, e edhe sot shërbejnë për ndarjen e periudhave të ndryshme të vitit. Një nga ato elemente që dëshmojnë për ndërlidhjen e elementeve pagano-ilire me traditën kristiano–shqiptare është edhe legjenda e Konstantinit dhe e Doruntinës, e cila përveçse është legjendë për besën, për fjalën e dhënë, është edhe një legjendë origjinale e ngritjes nga varri, e ngritjes nga të vdekurit për një mision të caktuar, dhe që ka elemente të shumta të ringjalljes së Krishtit. Kjo legjendë, në aspektin sociohistorik mund të interpretohet edhe si kalim nga tipi i martesave endogamike, pra brenda fisit, në tipin e martesave ekzogamike, pra jashtë fisit. Këto dhe elemente të tjera të asaj që unë e po e quaj bazë pagano-krisitiane të kulturës dhe të qytetërimit shqiptar, në të vërtetë, paraqesin vetëm një aspekt të shkallës së ndikimit të krishterimit në konstitucionin etno-psikologjik, sociokulturor dhe sociohistorik të shqiptarëve. Një aspekt tjetër paraqet edhe aspekti socio-juridik i ndërlidhjes së të drejtës ilire me të drejtën kristiane, e që është bërë nëpërmjet Kanunit të Lekë Dukagjinit, Kanun i mbështetur pikërisht në traditën pagano-ilire, kristiano-ilire dhe kristiano-arbërore. Me ato që përmban Kanuni i Lekë Dukagjinit, dëshmon për një traditë të hershme të mënyrës së rregullimit juridik të raporteve shoqërore, ekonomike e të tjera ndërmjet banorëve të një entiteti shoqëror. Të gjitha këto paraqesin elemente të ndikimit të ndërlidhjes së traditës pagano-ilire me atë kristiano-ilire dhe kristiano-arbërore në konstitucionin etno-psikologjik dhe sociokulturor të shqiptarëve. Një aspekt tjetër mjaft të rëndësishëm përbën kontributi që iliro-shqiptarët i kanë dhënë kristianizmit që nga shekulli i dytë e këndej. Me këtë rast po i përmendi vetëm shën Jeronimin, Papa Klementin, Nënën Tereze, pasi që, që të tre kanë bërë epoka në kohët e tyre, dhe pa të cilët edhe vetë krishterimi ndoshta nuk do të ishte ky që është tash. Prandaj, me plotë gojën mund të thuhet se identiteti shqiptar i kombit që mban këtë emër, i ka borxh shumë të madh jo vetëm bazës pagano-ilire, por edhe bazës kristiano-ilire dhe kristano-arbërore, ashtu siç i ka borxh shumë edhe krishterimi vetë bazës pagano-ilire, kristiano-ilire dhe kristiano-arbërore dhe kontributit që iliro-shqiptarët i kanë dhënë atij. Dhe ky borxh i ndërsjellë që është përcaktuar nga marrëdhëniet e traditës autoktone ilire-shqiptare me traditën kristiane, marrëdhënie që kanë qenë përcaktuese të gjithë zhvillimeve sociohistorike, etno-psikologjike e sociokulture në gadishullin ilirik për rreth 15 shekuj me radhë, kohë kur kristianizmi ka qenë fe e vetme ndër shqiptarë dhe për ndonjë shekull tjetër kur ka qenë fe dominuese, ose e barabartë me fenë islame, i përkthyer në koncepte bashkëkohëre dhe moderne, do të thotë ndërveprim i vazhdueshëm i këtyre dyjave në konstituimin e shqiptarëve si komb. Prandaj, mund të thuhet se krishterimi është një nga elementet përcaktuese të identitetit kombëtar shqiptar. Theksimi i këtij elementi, do të thotë theksim i bazamentit evropiano-perëndimor të identitetit kombëtar shqiptar, si dhe përgënjeshtrim faktik i tezave serbe që përveçse mohonin origjinën ilire të shqiptarëve, mohonin edhe përkatësinë evro-perëndimore të tyre, përkatësisht paraqitjen e tyre si orientalo-osmanllinj dhe turkoshakë. Këtë funksion kishte pikërisht theksimi i përkatësisë evro-perëndimore të kombit shqiptar dhe i bazës pagano-kristiane të identitetit të tij. Në kohën kur Serbia dhe shtetet tjera aleate të saj i kishin mbushur bibliotekat e huaja me literaturë që hidhte poshtë origjinën ilire të shqiptarëve, që theksonte përkatësinë islame të tyre si identitet oriental dhe aziatik të tyre, pra që fshihte të vërtetën shkencore të origjinës ilire të shqiptarëve dhe përkatësinë evro-perëndimore të shqiptarëve, ishte e qartë se theksimi i pashkëputshmërisë së vazhdimësisë iliro-shqiptare, përkatësisht pagano-kristiane të shqiptarëve, ishte theksim i një elementi konstituues të kombit shqiptar që është i vërtetë dhe i pakontestueshëm. Kjo është aq e vërtetë, sa është i vërtetë fakti që dhe sllavët që u vendosën në gadishullin ilirik dhe në përgjithësi në atë ballkanik, sidomos ata që më vonë u quajtën serbë, kroatë, sllovenë e boshnjakë të hershëm, identitetin e tyre e kanë krijuar edhe në substratin iliro-shqiptar dhe në substratin pagano-kristian që e gjetën te iliro-shqiptarët. Mbi këtë bazë, dr. Ibrahim Rugova i ka ndërtuar edhe raportet me Vatikanin, përkatësisht me Papa Gjon Palin e Dytë, me të cilin ka pasur raporte shumë të mira dhe shumë të afërta. Dhe ishin këto raporte shumë të mira dhe të afërta që dr. Ibrahim Rugova pati me Vatikanin, përkatësisht me Papa Gjon Palin e Dytë, të cilat bënë që qëndrimi i tyre të jetë shumë dashamirës ndaj kombit shqiptar në përgjithësi, e ndaj Kosovës në veçanti. Në këtë drejtim nuk duhet të mohohet as kontributi shumë i madh që kleri katolik shqiptar ka dhënë në sensibilizimin e Vatikanit, të Papa Gjon Palit të Dytë dhe në përgjithësi të Perëndimit, kontribut që mbështetej në traditën e hershme të klerit katolik shqiptar së paku që nga koha e Pjetër Bogadanit e këndej. Mirëpo, theksimi i bazës pagano-kristiane të identitetit kombëtar të shqiptarëve nga ana e dr. Ibrahim Rugovës, të cilën e bëri edhe element të filozofisë së tij politike, nga rekrutë të shërbimeve sekrete serbe, nga nacionalsocialistë shqiptarë dhe nga të manipuluar të tjerë u përdor për qëllimet e tyre kundërrugoviste dhe e bënë një aspekt të kundërrugovizmit të tyre. Gjithandej, madje edhe publikisht nëpërmjet mediave të ndryshme, u bë një propagandë e mbrapshtë, e ultë dhe shpifëse në drejtim të dr. Ibrahim Rugovës. Në këtë kontekst, u përdor shumë edhe mbështetja që dr. Ibrahim Rugova i ka dhënë ndërtimit të Katedrales në Prishtinë, duke u përdorur si shkas për sulme të tjera ndaj tij dhe ndaj filozofisë së tij politike. Edhe pse nuk mbeti pa ndikim në opinionin gjerë, kryesisht në atë pjesë të indoktrinuar dhe gjysmanalfabete të shqiptarëve, duhet thënë se edhe ky aspekt i kundërrugovizmit dështoi, ashtu siç kanë dështuar edhe aspekte të tjera të kundërrugovizmit që vinte nga Beogradi, nga rekrutët e tij shqiptarë dhe nga kundërshtarë të tjerë. Shumica e shqiptarëve, apo thënë më mirë, pjesa dërmuese e tyre, e mirëkuptuan dhe e përkrahën dr. Ibrahim Rugovën në përdorimin e bazës pagano-kristiane të iliro-shqiptarëve si argument për dëshmimin e përkatësisë evro-perëndimore të kombit shqiptar. Pjesa dërmuese e shqiptarëve iu përkulën jetës dhe veprës së Nënës Tereze, shenjtores së ardhshme shqiptare, e cila pikërisht pse u mbështet në traditën e ndritshme shqiptaro-kristiane arriti që të bëhet nënë e gjithë njerëzimit. Fakti se shumë shtete, ndër to edhe Italia e Maqedonia u ngutën që ta përvetësonin Nënën Tereze, dëshmon për madhështinë e saj dhe për vlerën e madhe humane që paraqet jeta dhe vepra e saj. Shqiptarët do të duhej të ishin ose të çmendur, ose naivë, ose injorantë që të lejonin që këtë nënë të njerëzimit t’ua merrte dikush tjetër. Dhe nëse është kështu, atëherë kjo vlen edhe për gjithë pasurinë tjetër kristiane që kanë krijuar shqiptarët ndër shekuj. Vetëm të merret me mend se sa shumë ka investuar Beogradi dhe shtetet tjera pushtuese të shqiptarëve dhe uzurpuese të territoreve shqiptare për ta fshirë gjithë këtë pasuri shqiptaro-krisitane dhe për ta mbuluar me një petk anadollak. Vetëm të merret me mend se sa me fat do ta ndienin veten kombet e tjera po ta kishin këtë pasuri me bazë pagano-kristiane që e kanë shqiptarët. Përveç kodifikimit të Biblës së bërë në Koncilin e Parë Vatikanas nga shën Jeronimi, edhe muzika kishtare e Perëndimit dhe e Lindjes është kompozuar nga një David shqiptar dhe nga një Jan Kukuzel shqiptar. Mbrojtja e kësaj pasurie, theksimi i saj dhe dëshmimi i këtillë i identitetit evro-perëndimor të kombit shqiptar, ishin elemente thelbësore që e përcaktuan suksesin e dr. Ibrahim Rugovës dhe të filozofisë së tij politike dhe suksesin e shqiptarëve në kapërthyerjet e fundshekullit njëzet e të fillimshekullit njëzet e një.

(vijon)

ASPEKTE TË KUNDËRRUGOVIZMIT (3)

FILOZOFIA POLITIKE E DR. IBRAHIM RUGOVËS U MBËSHTET

NË VLERAT MË TË MIRA TË NACIONALDEMOKRACISË SHQIPTARE

Tendencat për rrënimin e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës kanë qenë edhe tendenca për shkëputjen e çdo lidhjeje me traditën nacionaldemokratike shqiptare të krijuar ndërmjet dy luftërave botërore dhe pas saj nga nacionalistë shqiptarë me orientime proevropiane dhe proamerikane, siç ka qenë edhe Mit’hat Frashëri, udhëheqës i Partisë së Ballit Kombëtar, e më vonë edhe i Komitetit Kombëtar “Shqipëria e Lirë”.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Mbështetja në vlerat më të mira kombëtare të krijuara gjatë mileniumeve e deri më sot, do të thotë mbështetja edhe në vlerat më të mira të nacionaldemokracisë shqiptare, e cila në një mënyrë apo tjetër, ka qenë vazhduese e angazhimit atdhetar që nga koha e Lidhjes shqiptare të Prizrenit e këndej. Dhe filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës, pikërisht ka pasur parasysh dhe i ka bërë për vete gjithë ato vlera pozitive që nacionaldemokracia shqiptare i ka krijuar gjatë funksionimit të shtetit shqiptar ndërmjet dy luftërave botërore, por edhe gjatë Luftës së Dytë Botërore e më pas. Mbështetja në këto vlera, ishte mbështetje në praktikën e funksionimit të shtetit shumëpartiak, e që do të thotë respektimin e sistemit zgjedhor shumëpartiak, të respektimit të vlerave tradicionale kombëtare, respektimin e pronës private dhe të krijimit të aleancave properëndimore të nacionaldemokracisë shqiptare. Edhe pse kultura e pluripartizmit kishte pasur vështirësi në funksionimin normal të saj ndërmjet dy luftërave botërore, duhet thënë se në këtë kohë kishte arritur që të formësohet nacionalizmi shqiptar i mbështetur në vlera perëndimore, për dallim nga një pjesë e nacionalistëve shqiptarë të orientuar nga koncepte prosovjetike dhe orientaliste. Edhe pse të padiferencuara mirë, këto orientime ishin të pranishme gjatë tërë kohës së funksionimit të monarkisë shqiptare, kurse gjatë luftës e pas saj, u diferencuan dukshëm dhe u bënë blloqe të veçanta politiko-ushtarake. Përderisa ndërmjet dy luftërave botërore, ishte nacionalizma shqiptare ajo që ishte fraksionuar në të ashtuquajtur popullorë e demokratë, e të cilin fraksionim e përfaqësonin Ahmet Zogu dhe Fan S. Noli, rreth të cilëve janë mbledhur atdhetarë të ndryshëm shqiptarë, ajo që ndodhi gjatë dhe menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, siç është krijimi i Partisë Komuniste Shqiptare, i Partisë së Ballit Kombëtar dhe i Lëvizjes së Legalitetit, na bëjnë që të flasim për një nacionaldemokraci, socialdemokraci dhe një autokraci, që më vonë u shndërrua në totalitarizëm. Përballë rrezikut që paraqiste mundësia e vendosjes së një diktature komuniste, e që do ta zhvendoste gjepolitikisht shtetin shqiptar kah qendra oriantalo-bizantine, u bënë bashkë nacionaldemokracia dhe socialdemokracia shqiptare. Dhe ajo që i bëri bashkë është pikërisht pengimi i vendosjes së shtetit shqiptar kah qendra gjeopolitike orientalo-bizantine, pra për të bërë gjithçka që shteti shqiptar të orientohej kah Perëndimi dhe vlerat perëndimore qytetëruese, politike e shoqërore. Dhe këtu është bërë ndeshja e madhe ndërmjet dy orientimeve gjeopolitike: atij Lindor të përfaqësuar nga BRSS-ja dhe nga ai Perëndimor të përfaqësuar nga SHBA-të, të cilat ndërmjet vete e filluan një luftë të paarmatosur, që u quajt lufta e ftohtë. Dhe pikërisht në këtë kohë u shfaqën fuqishëm elementet themelore të nacionaldemokracisë shqiptare, e cila siç thashë në fillim ritheksonte përkushtimin ndaj vlerave më të mira kombëtare dhe demokratike, siç janë ato që kanë të bëjnë me elemente substanciale të identitetit kombëtar shqiptar, me bazamentin evropiano-perëndimor të këtij identiteti, me demokracinë perëndimore dhe procedurat demokratike të funksionimit të shtetit dhe të shoqërisë shqiptare, i cili shtet do të duhej të funksiononte në tërësinë territoriale shqiptare në përputhje me të drejtën e tyre për vetëvendosje dhe në përputhje me vullnetin e tyre politik e kombëtar. Megjithëse me vështirësi, vështirësi që i përcaktonte situata e përgjithshme gjeopolitike e gjeostrategjike dhe gjendja e luftës, si dhe moskonsolidimi i plotë organizativ, nacionaldemokracia dhe socialdemokracia shqiptare e kohës, u angazhuan maksimalisht për sendërtimin e orientimeve të tyre politike dhe kombëtare. Për historinë politike shqiptare është me rëndësi se nacionaldemokracia shqiptare e drejtuar nga Ernest Koliqi, Mit’hat Frashëri e të tjerë, arritën që të lënë trashëgim vlera të tilla politike, siç janë pikërisht ato që kanë të bëjnë me fundamentin tërësisht evro-perëndimor të identitetit shqiptar, me orientimin demokratik të funksionimit të shtetit shqiptar, si dhe me mënyrat e realizimit të interesave kombëtare shqiptare. Krijimi i Bllokut Kombëtar Independent i drejtuar nga Gjon Marka Gjoni, e ku ishte edhe Ernest Koliqi e ndonjë tjetër, si dhe krijimi i Komitetit Kombëtar “Shqipëria e Lirë” i drejtuar fillimisht nga Mit’hat Frashëri, e pas vdekjes së tij (1949) dhe pas një riorganizimi të tij, nga Hasan Dosti, dhe për më tepër orientimet e tyre programore janë vetëm një nga ato angazhime që nacionaldemokracia shqiptare synonte të realizonte. Edhe pse këtu nuk është vendi të jap detaje të hollësishme, të cilat i kam paraqitur në Sesionin e Dytë për të Djathtën Shqiptare të mbajtur në Prizren, më 2004, në kuadër të një serie sesionesh të tilla shkencore, duhet thënë se pas Dekalogut të Ballit Kombëtar të vitit 1942, programet e këtyre dy organizimeve politike të nacionaldemokratëve shqiptarë, përfaqësojnë një bazament të mirë programor, në të cilat u mbështet pikërisht filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës. Orientimet programore të këtyre organizmave politikë, siç janë ruajtja e tërësisë territoriale shqiptare bashkë me pavarësinë e tij dhe zotimin që në mënyrë paqësore të krijohet Shqipëria etnike dhe jokomuniste, (pika 1); ruajtja e vlerave tradicionale siç janë: respekti për personalietin e individit, të familjes, të lirive shoqërore, politike, të nisiativës së lirë, gjithnjë në dobi të përgjithshme (pika 2); respekti për pronën private (pika 3); angazhimi për bashkëpunim me të gjithë ata që janë të interesuar për çlirimin e Shqipërisë (pika 4); përcaktimi për mëvetësi institucionale nëpërmjet votës së lirë të qytetarëve (pika 5); angazhimi për ndalimin në Shqipëri të partive me financime të huaja, të partive me bazë fetare, të partive pjesë të formacioneve të huaja, parti që shpërdorojnë liritë politike dhe që synojnë të vendosin regjime totalitare, parti politike që pagëzohen me emra, mbiemra e tituj personash (pika 6); angazhimi për ndarjen e fesë nga shteti (pika 7); angazhimi për një arsimim mbi baza kombëtare por duke shfrytëzuar edhe rezultatet moderne të dijes dhe të shkencës (pika 8); angazhimi për riatdhesimin e të gjithë shqiptarëve të shpërngulur dhunshëm nga trojet shqiptare (pika 9); angazhimi për miqësi me të gjithë shtetet, sidomos me fqinjët duke ruajtur rigorozisht interesin kombëtar (pika 10); angazhimi për zhvillimin ekonomik privat dhe shtetëror dhe për ndalimin e monopoleve të ndryshme që dëmtojnë interesat kombëtare (pika 11); angazhimi për lejimin e kapitaleve të huaja kur ato i nënshtrohen rregullativës ligjore të vendit (pika 12), si dhe angazhimi që në fazën tranzitore të ndalohet çdo lloj hakmarrje apo ndonjë veprim pa gjyq të rregullt (pika 13) (Programi i BKI-së), vullneti për bashkëpunim me elementet antikomunistë e antitotalitarë brenda dhe jashtë atdheut (pika 3), angazhimi për ruajtjen dhe sigurimin me të vërtet të indipendencën dhe integritetin tokësor dhe kombëtar të Shqipërisë si dhe sovranitetin e shtetit në gjirin e Kombeve të Bashkuara.”(neni 4), angazhimi për zgjedhje të lira dhe për marrëdhënie ndërkombëtare në bazë të Kartës së Atlantikut, pra të OKB-së (neni 5), angazhimi për të mos bërë marrëveshje që rrezikojnë “të drejtat e popullit dhe të shtetit shqiptar”(6), si dhe përcaktimi i KKSHL-së si lëvizje çlirimtare e jo si qeveri në mërgim, (Statuti i KKSHL-së), bashkë me shkrimet diskurzive të Mit’hat Frashërit dhe të ndonjë tjetri, u bënë bazament në të cilin u mbështet filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës, gjithnjë duke u përshtatur dhe duke u funksionalizuar në kushtet dhe rrethanat konkrete të bashkëkohësisë së fundshekullit njëzet e fillimshekullit njëzet e një. Dhe këto ishin vlera të pakontestueshme kombëtare dhe si të tilla shprehje e vazhdimësisë politike e kombëtare shqiptare që nga Lidhja Shqiptare e Prizrenit e këndej. Për këtë arsye, kundër këtyre vlerave, në mënyrë të bashkërenduar dhe secili në mënyrën e vet u angazhuan si Beogradi komunisto-titist, ashtu edhe Tirana punisto-enveriste. Përveç luftimit të drejtpërdrejt dhe klasik, përveç përndjekjes dhe përveç shkrimit të një historiografie selektive dhe seleksionuese, Beogradi dhe Tirana në mënyra specifike i hapën rrugë rrymave nacionaliste të kohës ndërmjet dy luftërave botërore, të përfaqësuar nga Fan S. Noli, e që në të vërtetë ishin rryma nacionaliste me orientime të majta, përkatësisht filosovjetike. Ta kujtojmë me këtë rast faktin se vetë Noli që në rini kishte aderuar në organizata rinore komuniste panballkanike, kurse me vendosjen e tij në krye të një qeverie shqiptare, vendosi marrëdhënie diplomatike me Moskën sovjetike. Në anën tjetër, Beogradi komunisto-titist dhe Tirana punisto-enevrist anatemuan, ndaluan dhe pamundësuan praninë e nacionalistëve dhe naciondaldemokracisë së mirëfilltë shqiptare që nga koha e Gjergj Fishtës e deri te koha e Ernest Koliqit, Mit’hat Frashërit etj. Si rezultat i kësaj, në territoret e pushtuara shqiptare nën ish-Jugosllavinë u shfaq një tip i nacionalizmit të majtë, i nacionalizmit revolucionar që u trupëzua në të ashtuquajtura grupe marksist-leniniste, kurse në planin politiko-intelektual, u identifikua me emrin e Rexhep Qosjes. Rifunksionalizimi i ideve të Rilindjes Kombëtare Shqiptare të vendosura mbi një bazë ideologjike punisto-enveriste nga ana e Rexhep Qosjes, ishte produkti më tipik i tipit të nacionalistit me orientime të majta, pra të një tipi nacionalsocialist të nacionalistit që e përcaktuan angazhimin e manipuluar të shqiptarëve për liri. Dalja në skenën politike e dr. Ibrahim Rugovës dhe e lëvizjes politike të drejtuar prej tij, i ra ndesh pikërisht tipit të nacionalsocializmit shqiptar të trupëzuar në të ashtuquajtura grupe marksist-leniniste dhe në tipin e nacionalsocialistit Rexhep Qosja. Dhe këtu duhet kërkuar bazën politike e ideologjike të kundërshtimit të dr. Ibrahim Rugovës dhe të lëvizjes politike të drejtuar prej tij, e që ishte lëvizje që pas disa dekadash rikthente nacionaldemokracinë shqiptare në kontekstin modern dhe bashkëkohor me gjithë veçantitë e saj më të mira, siç janë: orientimi properëndimor i politikës dhe i shoqërisë shqiptare, orientimi demokratik dhe zgjidhja paqësore e çështjes shqiptare në Kosovë. Me daljen në skenë të dr. Ibrahim Rugovës, këtij shkencëtari të letërsisë të formuar në traditën më të mirë kombëtare shqiptare si dhe në vlerat më të mira shkencore e politike perëndimore (të kujtojmë se dr. Ibrahim Rugova kishte specializuar semiologjinë te një nga semiologët më të njohur botërorë, Roland Barti), bashkë me fundin e një sistemi politik në Kosovë, mori fund edhe primati i nacionalsocializmit shqiptar, i cili për dekada ia kishte nxënë frymën nacionaldemokracisë shqiptare. Vetvetiu kjo nënkuptonte një kontekst konfliktual ndërmjet këtyre dy tipave të nacionalizmit shqiptar, edhe pse vetë dr. Ibrahim Rugova me të gjitha mënyrat u mundua që ky konflikt të mos ekzistonte, në ç’drejtim pranoi që elemente dhe struktura të djeshme marksist-leniniste të bëheshin pjesë të lëvizjes politike shqiptare për pavarësinë e Kosovës. Edhe pse ky vullnet i dr.Ibrahim Rugovës për t’i bërë pjesë të lëvizjes politike shqiptare edhe grupet marksist-leniniste, duke pranuar që të jenë edhe brenda LDK-së, u keqpërdor nga këto grupe për ta realizuar strategjinë e tyre për ta marrë kalanë nga brenda, duhet thënë se është pikërisht ky vullnet që e bëri atë të fortë politikisht. Vullneti i dr. Ibrahim Rugovës që të mos e përjashtojë askënd nga procesi politik, shoqëror e historik për pavarësinë politike të Kosovës, në të vërtetë ishte vullnet për mbylljen e çdo baze politike, shoqërore e historike të kundërshtive dhe përçarjeve brenda shqiptare, si dhe vullnet për angazhim të përbashkët të të gjithë shqiptarëve për të arritur çlirimin e Kosovës nga Serbia si dhe për vendosjen e një rendi demokratik me orientime kombëtare e perëndimore. Siç është në natyrën e nacionalsocializmit në përgjithësi, e në natyrën e nacionalsocializmit shqiptar në veçanti, dora e shtrirë e dr. Ibrahim Rugovës u kuptua si mundësi për ta thyer atë dorë e jo për ta shtrënguar burrash e shqiptarçe. Gjithë angazhimi i nacionalsocializmit shqiptar u përqëndrua në rrënimin politik të dr. Ibrahim Rugovës dhe të filozofisë së tij politike, e që në mënyrën më brutale, më arrogante dhe më të keqe u provua të bëhet me largimin e grupit të Hydajet Hysenit nga LDK-ja dhe formësimi i saj si organizim politik në krye me kryenacionalsocialistin shqiptar, Rexhep Qosja, si dhe me monopolizimin e gueriles shqiptare nga nacionalsocialistët shqiptarë dhe nga rekrutë të shërbimeve sekrete serbe etj., që u shfaqën si linjë, që unë e kam quajtur linja e Tiranës/Kretës. Beogradi u mbështet shumë dhe pati shpresë shumë që lufta e nacionalsocializmit shqiptar e ndihmuar edhe nga rekrutë shqiptarë të shërbimeve sekrete serbe ndaj filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës do t’ia arrijë që ta rrënojë atë dhe vetë dr. Ibrahim Rugovën. Asryet se përse nuk u arrit kjo, edhe pse nuk mbeti pa pasoja, duhet kërkuar te personaliteti i fortë i dr. Ibrahim Rugovës, te autenticiteti nacional i filozofisë së tij politike, te orientimi properëndimor dhe te mbështetja edhe në vlera e koncepte demokratiko-perëndimore të kësaj filozofie politike, e që u bënë pjesë substanciale të projektit të dr. Ibrahim Rugovës për shtetin e ardhshëm të Kosovës si kompromis me bashkësinë ndërkombëtare dhe si kontribut i shqiptarëve për paqen dhe stabilitetin në rajon dhe më gjerë.

(vijon)

ASPEKTE TË KUNDËRRUGOVIZMIT (2)

TENDENCAT PËR VRASJEN POLITIKE DHE FIZIKE TË DR. IBRAHIM RUGOVËS
DHE KULTURA JOPOLEMISTE E FILOZOFISË SË TIJ POLITIKE

Tendencat për vrasjen politike e fizike të dr. Ibrahim Rugovës, kanë qenë tendenca për vrasjen e projektit të shtetit të Kosovës të mbështetur në vlerat më të mira të krijuara që nga Dardania antike ekëndej, si dhe tendencan për ta shkatërruar kulturën jopolemiste, jokonfliktuale dhe demokratike të instaluar nga ai.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Investimi që Beogradi bëri në rekrutët e saj shqiptarë dhe në përgjithësi në linjën e Tiranës/Kretës dhe në atë udbasho-jugosllavokomuniste që hap pas hapi po formësohej si e tillë, ishte investim për vrasjen politike të dr. Ibrahim Rugovës dhe të filozofisë së tij politike. Dhe ky investim, natyrisht, nuk fillonte as me “denimet” spektakolare në prag të Konferencës së Rambujesë, e as me deklaratat e Rada Trajkoviqit, sipas të cilave serbët nuk na qenkëshin në rrezik nga LDK-ja dhe dr. Ibrahim Rugova, por nga “ekstremistët” shqiptarë, pra nga ata që e quanin veten njerëz të luftës. Investimi i Beogradit në linjën e Tiranës/Kretës kishte filluar më hapur që nga vrasja makabre e familjes së Adem e Hamëz Jasharit në Prekaz, por edhe më parë me vrasjen e Zahir Pajazitit, Edmond Hoxhës e Akif Zejnullahut. Kjo kishte ndodhur që t’i hapej rrugë depërtimit të linjës së Tiranës/Kretës në rezistencën guerile shqiptare, e cila nuk ka filluar me 1997/1998, por shumë më herët. Investimet e tilla, treguan se Beogradi, përveç investimit politik, për linjën e Tiranës/Kretës bënte edhe investim kriminal dhe gjenocidal, duke rrënuar çdo pengesë për depërtimin politik dhe ushtarak të linjës së Tiranës/Kretës. Përderisa investimet në planin kriminal-gjenocidal përfundimisht dhanë rezultatet e tyre, ato në planin politik kishin hasur në pengesën e pakalueshme që quhej dr. Ibrahim Rugova. Me gjithë propagandën e mjerë që bëhej nga pjesa dërmuese e mediave në Kosovë që botoheshin me licencë të Beogradit, si dhe nga një pjesë e mediave dhe e politikës së majtë shqiptare në Tiranë, pozitat e dr. Ibrahim Rugovës nuk u lëkundën, ashtu siç nuk u lëkund përkrahja e tij nga populli. Dhe kjo ndodhte pikërisht për shkak të filozofisë politike të tij, e cila mbështetej në mendësi jokonfliktuale, jopolemiste dhe në mendësinë e një lideri – intelektual të vetëdijshëm për situatën sociohistorike në të cilën ndodhej Kosova dhe në vendosmërinë që me çdo kusht ta çonte në fund misionin që kishte: ta dëshmonte vetëdijen shtetformuese te shqiptarëve, ta konsolidonte kulturën demokratike të shumësisë së mendimeve si dhe ta ruante stabilitetin brendashqiptar në Kosovë. Prandaj, përveç përpjekjeve për vrasjen politike të dr. Ibrahim Rugovës, pati angazhime serioze edhe për vrasjen fizike të tij. Bashkërendimi i angazhimeve për vrasjen politike të dr. Ibrahim Rugovës me angazhimet për vrasjen fzike të tij, ishte një nga aspektet tjera të kundërrugovizmit të shfaqura sidomos pas fillimit të luftimeve në Kosovë. Veprime të tilla propagandistike sipas të cilave Beogradi dhe rekrutët e tij shqiptarë shpërndanin letra gjoja të shkruara dhe të nënshkruara nga dr. Ibrahim Rugova për largim të popullatës nga Kosova e të ngjashme, mbajtja e dhunshme në Prishtinë nga policia serbe, dërgimi i dhunshëm në Beograd për ta bërë shoun politik të radhës, ishin vetëm disa nga veprimet që Beogradi dhe rekrutët e tyre shqiptarë bënin për ta rrënuar politikisht dr. Ibrahim Rugovën. Mirëpo, të gjithë e kishin të qartë se këto ishin spekulime dhe manipulime të radhës që Beogradi i bënte qoftë vetë, qoftë nëpërmjet rekrutëve të tij shqiptarë me të vetmin qëllim: vrasjen politike të dr. Ibrahim Rugovës, prandaj askush, përveç ndonjë sharlatani të përfshirë edhe vetë në luftën kundërrugovë, nuk i mori seriozisht dhe nuk ndikuan aspak që të vihet në diskutim autoriteti i dr. Ibrahim Rugovës dhe pozita prej lideri të vetëm legjitim të shqiptarëve të Kosovës. Gjithë këto veprime, si dhe propaganda mediale që u bë kundër dr. Ibrahim Rugovës, ku përveç të tjerëve, për fat të keq, u përfshi edhe shkrimtari i madh shqiptar, Ismail Kadare, duke shkruar bile edhe libra kundër dr. Ibrahim Rugovës. Deklaratat e tij të kohës sipas të cilës dr. Ibrahim Rugova nuk është më lider i shqiptarëve, që ishin shumë të ngjashme me ato të Baton Haxhiut, i cili vetë më vonë i ka pranuar lidhjet me shefin atëhershëm të SDB-së (Shërbimit të Sigurimit Shtetëror serb), sipas të cilit Rugova është i vdekur politikisht. Kontestimet dhe mohimet e këtilla të dr. Ibrahim Rugovës, në të vërtetë, synonin të rrënonin një pjesë tjetër të filozofisë politike të tij, e që është dëshmimi dhe zbatimi në praktikë i vetëdijes shtetërore të shqiptarëve, me të cilën e hidhte poshtë praktikisht tezën e hershme serbe sipas të cilës shqiptarët nuk dinë të bëjnë dhe të mbajnë shtet. Pas mohimit të origjinës ilire të shqiptarëve, mohimi i aftësisë së shqiptarëve për të bërë dhe për të mbajtur shtet ishte një element tjetër përbërës i propagandës kundërshqiptare që ishte shndërruar tashmë në sistem dezinformimi dhe mashtrimi të bashkësisë ndërkombëtare. Mohimi i origjinës ilire të shqiptarëve dhe mohimi aftësisë së shqiptarëve për të bërë dhe për të mbajtur shtet ishin të barasvlershme në strategjinë kundërshqiptare të Beogradit. Me tezën se shqiptarët nuk dinë të bëjnë dhe të mbajnë shtet, Serbia, Mali i Zi dhe Greqia, kanë arritur që të përfitojnë në kurriz të shqiptarëve dhe të territoreve etnike shqiptare gjatë historisë, e sidomos që nga koha e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit e këndej, pra që nga koha e fillimit të krijimit të kombit-shtet e këndej. Pra kjo tezë ishte aq e vjetër sa edhe ambiciet hegjemoniste të shteteve përreth nesh, ashtu siç është e vjetër teza tjetër sipas të cilës shqiptarët nuk janë pasardhës të ilirëve. Për dr. Ibrahim Rugovën dhe për shumicën e shqiptarëve që marrin vesh sado pak nga zhvillimet sociohistorike, sociopolitike e gjeopolitike, ishte e qartë se Beogradi shërbehej me teza dhe koncepte të vjetra, e të cilave tashmë u kishte kaluar koha. Prandaj, edhe rrëzimin e këtyre tezave, dr. Ibrahim Rugova e bëri pjesë të filozofisë së tij politike, duke synuar që këtë ta bënte duke dhënë shembuj konkret të aftësisë së shqiptarëve për të bërë dhe për të mbajtur shtet. Funksionimi i Presidencës së Kosovës, i Qeverisë së Kosovës, i institucioneve lokale politiko-administrative, i institucioneve arsimore, shkencore, shëndetësore dhe sportive gjatë gjithë periudhës para vendosjes së administratës së UNMIK-ut në Kosovë, por mbi të gjitha krijimi i një sistemi shumëpartiak në Kosovë, i dhanë botës të kuptojnë se shqiptarët janë të përgatitur për ta bërë dhe për ta mbajtur shtetin. Kjo mënyrë e të bërit politikë, është e qartë se shpërfaqte një element tjetër të filozofisë politike e që ishte shmangia e politikës polemike dhe e shpenzimit të energjive në polemika politike. Karakteri jopolemik i filozofisë politike dhe i veprimit politik të dr. Ibrahim Rugovës, ishte një nga elementet themelore të kulturës së tij politike. Dhe ky element i kulturës politike të tij, u duk sidomos pas vendosjes së administratës së UNMIK-ut në Kosovë, kur edhe u krijua një sistem i tërë medial që në mënyrë sistematike u mundua ta vriste politikisht dr. Ibrahim Rugovën. Asnjë deklarate politike, asnjë shkrimi medial dhe asnjë fyerje që bëhej në drejtim të tij, dr. Ibrahim Rugova nuk pranoi që t’i kundërvihej, qoftë edhe me një përgënjeshtrim të thjeshtë. Dhe kjo kulturë politike, intelektuale e qytetare, në të vërtetë, u bë pjesë e kulturës politike që e karakterizoi veprimin politik të linjës institucionaliste. Nuk është e nevojshme të thuhet se kjo kulturë politike, që mbështetet në punën vetiake e jo në polemika me ata që e shajnë, e fyejnë dhe shpifin, ishte një veçanti pozitive në gjithë rajonin në të cilin jetojmë. Është e qartë se në një rajon, ku në secilin shtet politika ishte bërë shumë konfliktuale dhe mbështetej në sharje, fyerje e shpifje, kultura jopolemiste politike dhe politika jokonfliktuale që praktikohej nga dr. Ibrahim Rugova ishte edhe një befasi për gjithë ata që nuk besonin se në Kosovën e pasluftës do të shfaqej një nivel i tillë politik e shtetformues. Prandaj, Beogradi dhe gjithë ai sistem medial propagandisitik kundërrugovë dështoi në mënyrën më të keqe. Të gjitha zgjedhjet e zhvilluara në Kosovën e pasluftës u fituan nga dr. Ibrahim Rugova dhe nga linja institucionaliste që drejtohej prej tij. Dështimi i angazhimit për vrasjen politike të dr. Ibrahim Rugovës, rikonfirmimi i tij si lider i vetëm i shqiptarëve të Kosovës në të gjitha zgjedhjet, përveçse e rritën forcën politike të tij në raport me zhvillimet brenda Kosovës dhe në raport me zhvillimet diplomatike ndërkombëtare, e bën më legjitim edhe projektin e tij për pavarësinë e Kosovës, projekt që siç thashë edhe në vazhdimin e djeshëm, synonte krijimin e një shteti mbi trashëgiminë dhe vlerat më të mira të krijuara që nga Dardania antike e këndej. Dhe nga këtu buron edhe forca politike e diplomatike e dr. Ibrahim Rugovës që ka bërë t’i hedhë poshtë të gjitha tendencat për imponimin e ndonjë zgjidhjeje tjetër përveç pavarësisë së Kosovës, dhe të tendencave të tjera për dryshimin relievit etnik të Kosovës. Prandaj për të penguar rrjedhën normale të procesit politik, Beogradit, aleatëve të tij dhe rekrutëve të tyre shqiptarë nuk u mbeti tjetër përpos që të provojnë ta vrasin edhe fizikisht dr. Ibrahim Rugovën. Përpjekjet e vazhdueshme për këtë qëllim, në të vërtetë, përveçse shprehnin synimet për eliminimin e një lideri politik në pamundësi për ta vrarë politikisht atë, shprehnin edhe synimet për ta vrarë shtetin e Kosovës në përgjithësi, ose së paku për ta vrarë konceptin e shtetit të Kosovës të projektuar dhe të ndërtuar nga dr. Ibrahim Rugova. Gjuajtjet në rezidencën tij në Velani, ishin vetëm shprehje e inferioritetit të Beogradit dhe të rekrutëve të tij shqiptarë kundrejt dr. Ibrahim Rugovës dhe filozofisë politike të tij. Fakti që këto angazhime mbetën vetëm në tentativë, dëshmon pikërisht për ndikimin e madh që dr. Ibrahim Rugova dhe filozofia e tij politike patën në përcaktimin e rrjedhave në Kosovë, si dhe në raportet diplomatike ndërkombëtare, që nuk favorizonin eliminimin e një lideri të tillë politik që ishte shumë i veçantë për gjithë rajonin, e pse jo edhe për pjesën postkomuniste të Evropës. Dhe kjo ndodhi pikërisht për shkak të bazamentit fortë që pat filozofia politike e tij, konceptet tërësisht perëndimore të ndërtimit të shtetit dhe urtia tipike shqiptare që e karakterizuan atë, si dhe origjina intelektualiste e personalitetit të tij publik. Në Evropën postkomuniste ishin dy liderë politikë që u shquan për kah veçantitë e tyre: dr. Ibrahim Rugova dhe Vaclav Haveli, por kur të kihet parasysh pozita juridiko-kushtetuese dhe faktike e Kosovës, si dhe i situata konfliktuale në rajon, dr. Ibrahim Rugova mbetet lideri i vetëm dhe më i veçantë në gjithë hapësirën postkomuniste të Evropës.

(vijon)

Aspekte të kundërrugovizmit (1)

ASPEKTE TË KUNDËRRUGOVIZMIT (1)

EDHE NËPËRMJET SIMBOLEVE KYÇE,

DR. IBRAHIM RUGOVA SYNOI VLERAT MË TË MIRA KOMBËTARE

Tendencat për rrënimin e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës, e që janë tendenca për rrënimin e identitetit politik të linjës institucionaliste në përgjithësi, e të LDK-së në veçanti, njëherësh po bëhen çdo ditë e më shumë tendenca për rrënimin e identitetit historik të Kosovës si pjesë e vazhdimësisë së identitetit historik të Ilirikumit në përgjithësi, e në të cilin identiteti themelor është identiteti pellazgo-iliro-shqiptar.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Projekti për shtetin e pavarur të Kosovës, si projekt kompromisi me bashkësinë ndërkombëtare dhe si pjesë e lëshimeve të shqiptarëve për hir të paqes, stabilitetit dhe qetësisë në gadishullin ballkanik, është një projekt që në vete do të duhej të ngërthente vlerat më të mira që ka ofruar Kosova gjatë gjallimit të saj sociohistorik që nga kohët më të lashta, të njohura për historinë, arkeologjinë, sociologjinë e etnologjinë botërore e atë shqiptare. Si i këtillë, ky projekt është konceptuar edhe nga vetë dr. Ibrahim Rugova, i cili në sistemin e tij të filozofisë politike kishte inkorporuar pikërisht vlerat më të mira që janë krijuar në hapësirën e Kosovës, si pjesë e hapësirës së Ilirikumit, që përbën hapësirën kryesore të gadishullit ballkanik. identifikimi që dr. Ibrahim Rugova ia bënte Kosovës me Dardaninë antike, është pikërisht një nga elementet kryesore e filozofisë së tij politike, ashtu siç janë pjesë të kësaj filozofie, edhe mbështetja në kulturën sociale e ekonomike pellazgo-iliro-shqiptare, e që është mbështetur në kulturën e kultivimit të hardhisë së rrushit, të pemëve dhe të perimeve të tjera. Në këtë drejtim, dr. Ibrahim Rugova i dha rëndësi të madhe edhe botës shtazore të Kosovës, në të cilën dalloi qentë e Sharrit, si një nga racat më fisnike dhe më të veçanta në gjithë botën shtazore të globit. Dhe të gjitha këto i bënte pikërisht për të treguar veçantinë, pasurinë dhe madhështinë e Kosovës, Dardanisë antike, dhe të racës shqiptare si pasardhëse e popullit të lashtë pellazgo-ilir që gjatë mileniumeve e dominoi gadishullin ballkanik. Bashkë me gurët e çmuar, dhurimin e të cilëve e pat bërë ritual të zakonshëm, dr. Ibrahim Rugova pat krijuar sistemin e simboleve shënjuese të të gjithë filozofisë politike të tij, duke synuar që gjithë ky sistem i vlerave të inkorporohet pastër në sistemin e vlerave të përgjithshme njerëzore. Prandaj ai pat synuar gjatë tërë veprimtarisë së tij politike që t’ia arrinte që shteti i ardhshëm i Kosovës të mos ishte një krijesë pa ndonjë mbështetje sociohistorike, sociopolitike e socioekonomike, por t’i kishte rrënjët thellë në gjallimin sociohistorik, sociopolitik e socioekonomik të pellazgo-iliro-shqiptarëve. Dhe kjo ishte shumë e kuptueshme, pasi që shteti i ardhshëm i Kosovës, do të duhej që të ishte i përgatitur për procese të tjera sociohistorike, siç janë integrimet brendakombëtare dhe integrimet evropiane. identifikimi i Kosovës me Dardaninë antike, në të vërtet, do të duhej t’i shërbente pikërisht integrimeve brendakombëtare, pasi që Dardania antike, ishte vetëm një nga principata e mbretëritë ilire të shtrira gjithandej Ilirikumit, të cilin për hir të së vërtetës e ka përmendur edhe shën Pali kur ka shkruar për rrugën e tij të përhapjes si krishterimit, e që fillon nga Jerusalemi e deri në Ilirikum. Këtij qëllimi i ka shërbyer edhe publikimi dhe përdorimi i flamurit të presidentit të Kosovës, e që njihet si flamuri i Ibrahim Rugovës, apo siç e thërrasin edhe si flamur i Dardanisë antike. Ky flamur, bashkë me himnin e Kosovës, që është një himn i kënduar në kryengritjet e vazhdueshme në Kosovën e viteve 1910-192, kryengritje që sollën edhe pavarësinë e atij trohë shteti shqiptar, në të vërtetë janë shembujt më të mirë të lidhjes së traditës së hershme pellazgo-iliro-shqiptare me traditën më të mirë të vonshme shqiptare, e të cilat do të duhej të bëheshin themel të shtetit të ardhshëm të Kosovës. Këmbëngulja e dr. Ibrahim Rugovës për t’i dhënë shtetit të ardhshëm të Kosovës bazën sociohistorike, sociopolitike e socioekonomike, në të vërtetë, ishte një punë prej Prometheu, pasi që kishte për qëllim shndërrimin e vlerave më të mira të krijuara që nga Daradania antike në argumente historike, politike, ekonomike e shoqërore për veçantinë e Kosovës, jo vetëm në rrafshin juridiko-kushtetues të kohës së sotme dhe të zhvillimeve të sotme sociohistorike, sociopolitike, gjeopolitike e gjeostrategjike, por edhe në kontekst të pandërprerë të rrjedhës historike në gadishullin ilirik, veçanti që do të duhej të respektohej nga bashkësia ndërkombëtare dhe këtij populli që gjatë mileniumeve ka jetuar në këto troje, t’ia mundësojë që të jetojë i lirë dhe zot shtëpie në shtëpi të vet. Pikërisht për këtë arsye, pushtuesit e hershëm dhe të vonshëm kanë bërë gjithçka që kjo filozofi politike të rrënohet, duke shpresuar në këtë mënyrë që të rrënohet edhe e drejta e shqiptarëve për të qenë të lirë dhe zot shtëpie në Kosovë, gjithnjë duke i respektuar edhe qytetarët e tjerë të Kosovës. Në këtë kontekst, shumë herë sidomos nga ana e Beogradit është provuar të kontestohet dhe të mohohet origjina e shqiptarëve nga ilirët. Në këtë drejtim, institucione shkencore të Beogradit kanë botuar edhe libra, kurse politikanë të ndryshëm , si Vuk Drashkoviqi, kanë dalë me teza sipas të cilave shqiptarët janë një përzierje racash etnish, kurse serbët vijnë nga një popull i hershëm, i cili ka ekzistuar në kohën antike, por që tash nuk ekziston, e që janë quajtur Mizë, kurse shteti i tyre ka qenë Mizia. Kundërshtimi i institucioneve shkencore e politike të Beogradit për origjinën ilire të shqiptarëve dhe shfaqja e tezave të tilla mizike për origjinën e serbëve, në të vërtetë, jo që binte ndesh me historiografinë shqiptare, por në radhë të parë me historiografinë, gjuhësinë, etnografinë dhe etnologjinë botërore, pasi që nuk janë shqiptarët ata që e kanë përcaktuar origjinën ilire të shqiptarëve, por studiues të ndryshëm të huaj, ndër të cilat duhet përmendur: Hanin, Bopin, Majerin, e shumë të tjerë. Prandaj, Beogradi nuk ka arritur kurrë që ta rrënojë filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës, por është rrënuar vetë para kësaj filozofie. Duke e parë dështimin e tij në raport me filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës, Beogradi provoi t’ia arrinte kësaj nëpërmjet rekrutëve të tij shqiptarë, nëpërmjet linjave të ndryshme politiko-mafioze dhe nëpërmjet grupeve të ndryshme të interesit. Në këtë drejtim. duhet përmendur strategjinë e marrjes së kalasë nga brenda, e cila kishte për qëllim që rrënimin e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës ta arrinte duke e marrë kontrollin mbi linjën institucionaliste në përgjithësi, e mbi LDK-në në veçanti. Dështimi i kësaj përpjekjeje, erdhi edhe për shkak të vendosmërisë, mençurisë, urtisë dhe mjeshtërisë së dr. Ibrahim Rugovës. Prandaj, bartësit e kësaj strategjie, pra të strategjisë së marrjes së kalasë nga brenda, nuk patën rrugë tjetër përveçse të dalin për fare nga LDK-ja dhe të përpiqen tashmë hapur që ta rrënojnë filozofinë politike të dt. Ibrahim Rugovës. Dalja në skenë e Rexhep Qosjes, që ndodhi në të njëjtën kohë me largimin e bartësve të strategjisë së marrjes së kalasë nga brenda, ishte një indikacion i qartë për situatën në të cilën ndodhej Kosova, e cila përveç gjendjes së mjerueshme ekonomike, filloi të përballej edhe me masakra serbe. ishte shumë e kuptueshme që mu në këtë kohë të dalë në skenë edhe linja e Tiranës/Kretës, e cila mu si Partia Komuniste e Shqipërisë, mori monopolin mbi zhvillimet luftarake në Kosovë. Të gjithë këta i bashkonte luftimi i dr. Ibrahim Rugovës dhe i filozofisë së tij politike. Përballë këtij fronti të bashkuar kundërrugovë e kundërldk, linja institucionaliste në përgjithësi e LDK-ja në veçanti u gjet në vështirësi, nga të cilat, vërtet mund të rrënohej, ose të dobësohej për fare. Shumë drejtues të kësaj linje, që për vite ishin paraqitur bashkëpunëtorë të ngusht të dr. Ibrahim Rugovës, kush në Shkup e kush në Tiranë dhanë shenja të braktisjes së dr. Ibrahim Rugovës, kurse shumë të tjerë e bënë këtë pas rikthimit të shqiptarëve në Kosovë. E këto ishin vetëm disa nga pasojat që i lanë tendencat e Beogradit dhe të rekrutëve të tyre shqiptarë për rrënimin politik të dr. Ibrahim Rugovës dhe të filozofisë politike të tij. Mirëpo, edhe dr. Ibrahim Rugova, edhe filozofia e tij politike mbetën të fortë pikërisht për shkak të mençurisë, urtisë dhe mjeshtërisë së dr. Ibrahim Rugovës dhe mbështetjes që patën në popull. Dhe këtë vullnet të popullit për ta mbrojtur dhe për ta mbajtur të fortë dr. Ibrahim Rugovën e filozofinë politike, e kishte bërë të tillë pikërisht mbështetja e këtyre në vlerat më të mira kombëtare që nga Dardania antike e këndej. duke qenë kështu, nuk ishte dr. Ibrahim Rugova, e as filozofia e tij politike që pësuan, por ata që provuan ta rrënojnë, qofshin ikanakët e LDK-së, qofshin të dy linjat politiko-mafioze: të linjës së Tiranës/Kretës, apo të asaj udbasho-jugosllavokomuniste, morën grusht të vazhdueshëm nga populli. Dhe kjo ndodhi pikërisht falë pjekurisë së popullit, i cili u ngrit mbi propagandën e mbrapshtë denigruese që bëhej ndaj dr. Ibrahim Rugovës, mbi krimin politik dhe ekonomik që bëhej dhe mbi çdo të keqe tjetër dhe në mënyrë plebishitare deklarohej se në Kosovë ka ekzituar dhe ekziston vetëm një lider politik: dr. Ibrahim Rugova. Dhe këto nuk ishin vetëm përgjigje disa mjeranëve që kishin ikur nga LDK-ja, qoftë pse ishin frikësuar, qoftë pse ishin mashtruar, qoftë pse nuk kishin arritur t’i realizojnë ambiciet personale dhe karrieriste brenda LDK-së, apo edhe më keq, që kishin për të dhënë llogari për mënyrat e shpenzimit të mjeteve financiare, as dy linjave politiko-mafioze që në skenën politike të Kosovës ishin për ta rrënuar filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës dhe për t’ia bërë më të lehtë Beogradit realizimin e interesave të tij në Kosovë, por ishte edhe përgjigje e drejtpërdrejt edhe për Beogradin. Duke parë dështimin e tij edhe në këtë drejtim, Beogradi i lëshoi satelitët e tij në Kosovë, si puna Rada Trajkoviqit e ndonjë tjetër që të provojë ta diskreditojë dr. Ibrahim Rugovën dhe filozofinë e tij politike me deklarata të ndryshme sipas të cilave, serbët nuk na qenkëshin në rrezik nga LDK-ja dhe dr. Ibrahim Rugova, por nga ata që quheshin njerëz të luftës. Dhe kjo bëhej për të krijuar përshtypjen se ishin të vërteta akuzat mediale të linjës së Tiranës/Kretës, sipas të cilave dr. Ibrahim Rugova është njeri i Beogradit. Pas investimit që Beogradi bëri në linjën e Tiranës/Kretës vetëm pak ditë para Konferencës së Rambujesë, me “denimet” spektakulare që u shpalli disa anëtarëve të delegacionit të Kosovës që shkonte në Rambuje, ky ishte investimi tjetër që bëhej ndaj kësaj linje. Lexuesit e fejtonit “Të burgosurit shqiptarë dhe kalkulimet politiko-diplomatike të Beogradit”, të botuar në fund të vitit 2000 në “Bota sot”, por edhe lexuesit e shkrimeve të tjera në këtë drejtim, duhet t’i kenë sado-kudo të freskëta shtjellimet që ua kam bërë këtyre çështjeve, prandaj edhe nuk e kam ndërmend që të merrem më gjatë me to, por ajo që duhet të thuhet edhe tash, është fakti se linja e Tiranës/Kretës është munduar shumë që ta luftojë dr. Ibrahim Rugovën dhe filozofinë politike të tij edhe duke i përdorur deklaratat e serbëve për gjoja parrezikshmërinë e tyre nga LDK-ja dhe rrezikshmërinë nga ata që quheshin djem të luftës. Mirëpo, këta mjeranë të politikës shqiptare dështuan vazhdimisht edhe për shkak se ishin lojtarë të dobët të një ndeshje të madhe: të ndeshjes së qytetërimeve ( pasi që lufta shqiptaro-serbe, lufta politike, sociohistorike e sociokulturore, ishte luftë ndërmjet qytetërimit perëndimor të krijuar në Kosovë gjatë shekujve e gjatë mileniumeve nga ana e pellazgo-iliro-shqiptarëve, dhe nga qytetërimi orientalo-bizantin i importuar në gadishullin ilirik nga grykat uralo-altaike nga ata që sot quhen sllavë të jugut me orientime ortodokse); të ndeshjes së legjitimitetit politik, kushtetues e shoqëror ( pasi që Beogradi binte ndesh me parimet themelore juridiko-kushtetuese, sipas të cilave pushteti buron nga populli dhe i takon popullit, e jo në të kundërtën); të ndeshjes gjeopolitike e gjeostrategjike (pasi që sllavoortodoksët duan ta shndërrojnë gadishullin ilirik në një gadishull sllavoortodoks, në të cilin do të ishte shumë funksionale vija gjeopolitike e gjeostrategjike Moskë – Adriatik, që do të mundësonte kontrollin e Medheut e në përgjithësi trafiqet e ligjshme dhe të paligjshme të të tri kontinenteve: Evropës, Azisë e Afrikës, nga sllavoortoksët). Në këtë ndeshje të madhe, Beogradi as vetë në Beograd, por as në Kosovë nuk gjeti lojtarë të fortë që do të mund t’ia arrinin që ta rrënonin atletin e fundshekullit njëzet dhe të fillimshekullit njëzet e një, nëse guxoj ta përdori një epitet me të cilin është quajtur Gjergj Kastrioti në kohën e tij. Prandaj, dr. Ibrahim Rugova nuk u thye kurrë, ashtu siç nuk u rrënua as filozofia e tij politike...

(vijon)

KUR MBROJTËSIT E MR. EQREM KRYEZIUT TREGOJNË NGJASHMËRITË ME ATA QË NA SHANIN E NA VRISNIN DJE

GJUHËREJA ME MENDËSI TË VJETRA

DHE ME KODE LIGJËRIMORE TË NJË KUNDËRRUGOVIZMI TË HERSHËM

Kërkesa e mr. Eqrem Kryeziut për shtyrjen zgjedhjeve brenda LDK-së, përkatësisht të kryetarit të saj, duket se përfundimisht po tregon se konceptet autoritariste dhe kundërrugovë brenda LDK-së, si dhe bartësit e tyre janë në krizë. Dhe ky është një lajm i mirë, pasi që ka shpresë se filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës do të jetë edhe më tej dominuese dhe përcaktuese e identitetit të LDK-së. Kjo edhe përkundër faktit se mjeranë të ndryshëm në kulmin e dëshpërimit , përveç gjuhëresë së mr. Eqrem Kryeziut, sipas të cilës kundërrugovizmi është rugovizëm, autoritarizmi është demokraci, rikthimi i mohuesve të dr. Ibrahim rugovës në LDK është reformim i partisë, në përdorim kanë vënë kode ligjërimore të përdorura nga disa pamflete mediale sipas të cilave të gjithë ne që e mbronim filozofinë politike të dr. brahim Rugovës qenkëshim gatuar në kuzhina të Beogradit.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Tashmë kur kundërrugovizmi është bërë i dukshëm edhe për njohësit më modest të zhvillimeve brenda LDK-së, dhe pas dërdëllitjeve të disa mjeranëve që jo se u ndihmojnë diç këtyre jurishnikëve të kreut të LDK-së, por që në të vërtetë tregojnë për mjerimin se ku janë katandisur këta jurishnikë të mjerë, mund të them se si njohës i hershëm i zhvillimeve brenda LDK-së, e sidomos në degën e LDK-së në Prizren, pasi që në këtë qytet jetoj prej vitesh, jam shumë optimist se LDK-ja do t’ia hedhë edhe kësaj here, ashtu siç ia ka hedhur edhe herë të tjera. Optimizmin tim e shton pozita në të cilën gjendet mr. Eqrem Kryeziu në të cilën nuk ka kush tjetër ta mbrojë përveç një kolopuçi të mjerë që mendon se një ditë do të shpërblehet siç është shpërblyer kolopuçi tjetër i degës së FR të LDK-së në Prizren, tash zëvendësministri Fadil Kryeziu, dhe një korrespondenti të harruar të një gazete, e cila gjallon ende edhe falë kontributit tim modest në vitet më të vështira, vite kur mr. Eqrem Kryeziu u braktis nga shumica e bashkëpunëtorëve të tij të deridjeshëm, e që sot drejtojnë degën lokale të PDK-së në Prizren. Edhe pse këtë pozitë të mjerë të mr. Eqrem Kryeziut e kam ditur kaherë, bërja publike e kësaj pozite nga disa mjeranë që nuk i besojnë edhe vetë ato që i shkruajnë, është një sihariq që duhet përshëndetur, sepse në këtë mënyrë kanë rast edhe ata pak individë që kanë pasur iluzione, ta kuptojnë se mr. Eqrem Kryeziu dhe shokët e tij të partisë që kanë marrë guximin ta privatizojnë partinë për hir të ambicieve personale dhe karrieriste, nuk është njeriu që i duhet LDK-së e as që është garant i paprekshmërisë së programit dhe të statutit të kësaj partie. Dhe kjo ndodh pikërisht se mr. Eqrem Kryeziu gjatë tërë këtyre viteve ka qenë i rrethuar nga njerëz që me LDK-në i kanë lidhur vetëm interesat personale dhe të biznesit, e të cilët në momente kritike e kanë lënë vetëm, duke i shkaktuar edhe kriza personale e shëndetësore. Mr. Eqrem Kryeziu i di më mirë se çdo kush tjetër krizat e tilla, nga të cilat ka pasur rast që e kam nxjerrë unë me angazhimet e mia qytetare. Për të mos thënë më shumë, mr. Eqrem Kryeziu e di mirë angazhimin tim personal dhe pa konsultim paraprak me të për takime me strukturat më të larta të KFOR-it, të UNMIK-ut dhe të OSBE-së në Prizren gjatë korrikut 1999, për sensibilizimin e këtyre subjekteve ndërkombëtare për respektimin e demokracisë sonë të brendshme, sipas të cilës dr. Ibrahim Rugova është kryetar i Kosovës, kurse mr. Eqrem Kryeziu kryetar i Prizrenit. Dhe për këto angazhime nuk i kam kërkuar kompensim, ashtu siç kanë bërë gjithë ata njerëz që kanë defiluar në degën e LDK-së në Prizren, apo siç shpresojnë ata mjeranë që sot janë në këtë degë. Braktisja e mr. Eqrem Kryeziut nga bashkëpunëtorët, përveç tjerash ka ndodhur pikërisht edhe për shkak të autoritarizmit të tij që ka bërë që gjithë bashkëpunëtorët e tij t’i trajtojë thjesht si shërbëtorë personalë të tij, edhe për shkak se rreth vetes ka afruar njerëz që i janë bindur verbërisht dhe pa ia bërë dysh fjalën, pavarësisht se statuti i partisë dhe i komunës thonë ndryshe. Në të vërtetë, autoritarizmi i tij ka bërë që ai kurrë të mos pranojë të jetë i dyti, e as ta respektojë mendimin ndryshe. Vetëm kur ka qenë në vështirësi, thuajse u është përkulur gjer në gjunjë atyre që i ka trajtuar keq më herët. Prandaj, ai kurrë nuk mund të mbajë rreth vetes njerëz me dinjitet, me personalitet dhe integritet. Prandaj ai mbetet në mëshirën e ndonjë kolopuçi, apo edhe të ndonjë mjerani tjetër që ta mbrojë. Duke e njohur prej vitesh mr. Eqrem Kryeziun, shumë përpara këtyre mjeranëve që sot i vihen në mbrojtje, vërtet më vjen keq për të, pasi pavarësisht kundërshtive që i kam shprehur lidhur me babëzinë me të cilën ia ka mësyrë kreut të LDK-së, prapë se prapë nuk kam synuar kurrë që ta vë në pozita të tilla të mjera. Si analist politik, si njeri që edhe kokën kam rrezikuar për ta mbrojtur filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës, konceptet demokratike e shtetformuese që i ka kultivuar LDK-ja, kam synuar dhe synoj realisht që të denoncoj zhvillimet negative brenda saj, e të cilat do ta dëmtonin seriozisht LDK-në dhe filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës. Gjuhëreja e trasuar nga mr. Eqrem Kryeziu, që është një variant personal i tij i gjuhëresë së vëllait të madh të romanit 1984 të Xhorxh Oruelit, e që duket se është pranuar përmendësh nga mjeranë të tij, është bërë aq bajate sa duket se do t’ia dëmtojë seriozisht shëndetin fizik, shëndetin politik dhe kolegjial vetë promovuesit të kësaj gjuhëreje. Është kështu, sepse tashmë gjuhëresë së trasuar nga mr. Eqrem Kryeziu, e ku spikat paraqitja e kundërrugovizmit si rugovizëm, e autoritarizmit si demokraci, rikthimi i gjithë atyre mohuesve dhe tradhtuesve të dr. Ibrahim Rugovës gjatë viteve, si reformim i LDK-së, mjeranët që në mënyrën më të keqe ia bëjnë hagjiografinë shefit të tyre, ia kanë shtuar kodet ligjërimore , me të cilat unë dhe ndonjë kolegu im jemi ballafaquar në vitet më të vështira, kur LDK-ja kishte mbetur si koloneli i Markesit, të cilit nuk kishte kush t’i shkruante. Janë këto kode ligjërimore që mbështeten në teorinë e konspiracionit, sipas të cilës, të gjithë ata që paskan shkruar kundër mr. Eqrem Kryeziut na qenkan të nxitur, në mos edhe të paguar nga kuzhina kundrrugovë dhe kundërldk, e të cilat na qenkan jashtë LDK-së e kështu me radhë. Dhe për dallim nga kultivuesit e djeshëm të këtij kodi ligjërimor, që i gjenim në disa pamflete politike të linjës së Tiranës/Kretës, siç ishin "Epoka e re", "Kosovapress", "Rilindja", "Zëri i Kosovës", e ndonjë tjetër, që mua dhe ndonjë koleg tjetër na nxirrnin të gatuar në kuzhinat e shërbimeve sekrete serbe dhe na përmendnin me emër e mbiemër, që në mjerimin e tyre paraqiste një kurajë, kopjuesit e sotëm të këtij kodi ligjërimor as nuk guxojnë të thonë se kush janë këta që po e shajnë mr. Eqrem Kryeziun e as në cilat kuzhina janë gatuar. Së paku këtë do të duhej ta thoshin për mua, pasi që mua më njohin edhe personalisht dhe do të mund ta dinë se në cilat "kuzhina" jam gatuar. Por pikërisht pse më njohin mirë, ashtu siç i njoh mirë edhe unë dhe e di vërtet se çfarë mjeranësh janë, nuk kanë kurajën minimale që ta adresojnë saktë mjerimin e tyre që përveç shpifjes ndaj meje dhe servilizmit ndaj shefit të tyre, nuk ka asgjë të re brenda. Prandaj, më shumë se sa mua apo dikë tjetër, mjerimi i këtillë duhet ta shqetësojë mr. Eqrem Kryeziun dhe shokët e tij të partisë që e kanë pritur vdekjen e dr. Ibrahim Rugovës që ta bëjnë rrëmujë LDK-në. Është kështu për faktin se mjeranë të tillë vetëm sa po e komprometojnë edhe më shumë vetë mr. Eqrem Kryeziun dhe shokët e tij të partisë. Në një rrafsh më të gjerë, ndonjëri prej tyre po e komprometon edhe më "Botën sot", e cila një pjesë të madhe të autoritetit të djeshëm, ia ka borxh Xhemail Mustafës, që ka shkruar në të, ia ka borxh Bekim Kastratit që ka qenë punëtor i diskriminuar dhe i keqtrajtuar i saj, ia ka borxh edhe Rexhep kastratit dhe gjithë të tjerëve që sinqerisht janë angazhuar për t’iu kundërvënë luftës së tmerrshme kundër dr. Ibrahim Rugovës dhe filozofisë së tij politike, edhe pse disa mjeranë që sot janë nëpër ministri të ndryshme kanë bërë gjithçka që të na pamundësohej puna normale në atë gazetë. Ajo që unë nuk e di ende është se Mirsad Haliti, i nënshkruar si (zv.Kryetar i Fr-Ldk-së dega në Prizren) paraqet edhe qëndrimet e FR të LDK-së, apo ka folur në emrin e tij personal, ashtu siç nuk dua ta besoj se pajtohet edhe "Bota sot" me ato që i ka shkruar Rami Berisha, korrespondenti i saj në Prizren. Është kështu për faktin se nuk kam dëshirë që kriza që e ka kapluar mr. Eqrem Kryeziun dhe shokët e tij të partisë, debatikas të fillimshekullit njëzet e një, ka përfshirë edhe degën e LDK-së dhe të FR të LDK-së në Prizren, ashtu siç nuk kam dëshirë që "Bota sot" të provojë ta rrisë tirazhin e mjerë të saj me kode ligjërimore të "Epokës së re", të "Kosovapressit", të "Rilindjes", e kështu me radhë. Është kështu, sepse për mua dhe për gjithë të tjerët që angazhimin tonë e kemi pasur dhe e kemi të sinqertë dhe vetëm për hir të filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës që është një pasuri e madhe për tash dhe për të ardhmen e Kosovës, organizimi politik si bartëse e kësaj filozofie politike është më i rëndësishëm sesa individi, klani apo edhe treshja e partisë, ashtu siç është e vërtetë se historia e "Botës sot", sidomos ajo e viteve të para të pasluftës, është edhe histori e Xhemail Mustafës, është edhe histori e Bekim Kastratit, është edhe histori e Rexhep Kastratit dhe e të tjerëve që sot nuk janë më në atë gazetë.

Refuzimi serb

REFUZIMI SERB

Kryeadministratori Petersen dhe kryetari Sejdiu shkuan dje në Shtërpcë për t’u takuar me serbët dhe hasën në një pritje siç dinë ta ofrojnë serbët: me fishkëllima, sharje e fyerje. Kryeministrit Rexhepi vetëm një herë i ka ndodhur që të mos pritet mirë nga serbët, edhe atë në një vizitë të fshehtë nga doli më vonë se na qenkësh marrë vesh me të ashtuquajturin Këshill Nacional Serb për bashkimin e veriut të Mitrovicës me Zveçanin. Kryeministrit Çeku iu refuzua kërkesa për të shkuar në kishën e Graçanicës për të kremtuar pashkët ortodokse. Refuzimi kësaj radhe pati një emër: popi Artemije. Pritet të shihet se a do ta pranojë Sava Janjiqi kryetarin Sejdiu që të falet në kishën e Deçanit. Ndoshta kisha e Deçanit do të jetë më mikpritëse, pasi ka qenë shumë mikpritëse ndaj Hashim Thaçit dhe Bajram Rexhepit. Sido që të jetë, refuzimi serb, është refuzim për veçantinë juridiko-kushtetuese të Kosovës, ani që ajo veçanti mund të jetë e veçantë edhe për kah strukturimi territorialo-politik i saj.

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Në praktikën politike dhe diplomatike ndërkombëtare, refuzimi politik dhe refuzimi qytetar ndaj ndonjë udhëheqësi politik e diplomatik është një praktikë demokratike nëpërmjet të cilit qytetarët apo edhe institucionet e ndryshme shtetërore shfaqin mospajtimin, përkatësisht refuzimin e ndonjë deklarimi, veprimi apo qëndrimi politik, që vlerësohet i papranueshëm. Kështu, së fundit sekretarja amerikane e shtetit u prit me protesta nga qytetarë të ndryshëm anglezë, për shkak të luftës në Irak. Shprehje jo të mira, ndërkaq, ka pasur edhe brenda SHBA-ve ndaj kryetarit Bush, po për luftën në Irak. Mirëpo, derisa këto ishin protesta demokratike të qytetarëve të lirë të këtyre shteteve të lira, në të cilat shumësia e mendimeve, e pikëpamjeve dhe e ideve, dhe në të cilat liria e tubimit, e manifestimit publik dhe e kundërshtimit qytetar është pjesë e kulturës qytetare e politike, refuzimi serb, ndërkaq, nuk ka të bëjë as me demokracinë, as me lirinë e tubimit dhe të manifestimit publik të pakënaqësisë së tyre lidhur me ndonjë çështje të caktuar. Është kështu për shkak se askush më shumë se sa serbët, bile as pakicat tjera në Kosovë nuk janë më të privilegjuara, më të lastuar dhe më të përkëdhelura se sa pakica serbe në Kosovë. Bile as serbët në Serbi nuk janë kaq të përkëdhelur sa serbët e Kosovës, dhe askush më shumë se sa serbët nuk janë të lirë të bëjnë ç’të duan dhe të sillen si të duan në Kosovë dhe me Kosovën. Unë nuk di asnjë rast që të ketë dashur një serb të lëvizë nga një pjesë në pjesën tjetër të Kosovës dhe t’i ketë hasur ato vështirësi që i kanë shqiptarët për të lëvizur nga një pjesë në pjesën tjetër të Kosovës. Le ta kujtojmë vetëm rastin e Çagllavicës, kur një grusht serbësh e bllokuan rrugën magjistrale që e lidh Prishtinën me Prizrenin, Gjilanin, Shkupin..., e që shërbeu si shkas për gjithë ato trazira të njohura si trazirat e 17 e 18 marsit 2004. Ose, le ta shohim situatën e shqiptarëve që ende janë në veriun e Mitrovicës. Të gjithë e dinë se kurrë ndaj tyre nuk kanë pushuar provokimet, sulmet kriminale, vrasjet e plaçkitjet. Me këtë rast nuk po e përmendi çështjen e pronave të shqiptarëve në veriun e Mitrovicës dhe të Kosovës, apo edhe në ndonjë enklavë tjetër serbe. Përderisa shumica, për të mos thënë e tërë prona e serbëve është kthyer, përveç asaj që vetë serbët e kanë shitur, unë nuk di çoftë edhe një rast të vetëm që ndonjë shqiptari t’i jetë kthyer prona në vendet e kontrolluara nga serbët. Dhe askush nuk ebë problem këtë punë. Në vend të kësaj, serbët vazhdojnë të trajtohen si të diskriminuar, jo të lirë, dhe të trajtuar keq. Trajtohen kështu, edhe pse e gjithë bota e di se janë vetë serbët që nuk duan të kthehen në pronat e tyre të paraluftës. Trajtohen kështu edhe pse e gjithë bota e di se janë serbët ata që kanë refuzuar dhe refuzojnë bashkëjetesën me shqiptarët, edhe pse shqiptarët nga ana e tyre janë deklaruar edhe në mënyrë institucionale se do të mund të jetojnë bashkë me serbët, përkundër faktit se janë ata, pra shqiptarët, që u masakruan, u vranë, u dhunuan , u dëbuan dhe u bënë nomadë të përkohshëm si hebrenjtë dikur. Dhe serbët kanë refuzuar dorën e shtrirë të shqiptarëve, edhe pse kjo dorë i është shtrirë shumë më lehtë, shumë më hapur dhe shumë më burrërisht se sa çdo kund tjetër në hapësirat e ish-Jugosllavisë. Dhe serbët kanë refuzuar gjithçka që ka ardhur nga shqiptarët dhe nga institucionet e Kosovës. Ata, bile kanë refuzuar edhe planin e Bajram Rexhepit për ndarjen e Mitrovicës, ashtu siç kanë refuzuar edhe ofertat e tjera të Ekipit Negociator të Kosovës për komuna-polise, e të cilat do të jenë shtete ende pa u ditur me siguri të plotë se çfarë do të jetë Kosova vetë. Dhe pikërisht këtu duhet kërkuar edhe arsyet e refuzimit të fundit serb që i është bërë kryeadministratorit Petersen, kryetarit Sejdiu dhe kryeministrit Çeku. Pra, serbët tashmë e ndiejnë veten fitimtarë kundrejt shqiptarëve dhe kundrejt Kosovës si entitet territoiralo-politik dhe shumë komod për të injoruar, për të mos përfillur dhe për të refuzuar edhe përfaqësuesin special të OKB-së, edhe kryetarin-kukull të Kosovës, edhe kryeministrin diletant të Kosovës. Serbët e ndiejnë veten fitimtarë, sepse janë duke parë se kundrejt refuzimit të vazhdueshëm të tyre, kundrejt arrogancës dhe kundrejt imponimit të vullnetit të tyre për çdo gjë, kanë pasur përballë disa politikanë të mjerë shqiptarë që vetëm për t’ua përkëdhelur flokët ndonjë diplomat që në Kosovë vjen për të marrë pikë politike e diplomatike edhe nga ndonjë pjesë e harruar e globit dhe shpeshherë edhe kur vetë gjenden buzë refuzimit nga ana e qytetarëve të vendeve të tyre, si dhe për ta quajtur veten kryetarë, janë në gjendje që jo vetëm t’i plotësojnë kërkesat e serbëve, por edhe t’u japin më tepër. A nuk duhet kuptuar kështu rajonalizimin e Kosovës mbi baza etnike, nga do të dalë një “republika sërbska”, e pse jo edhe një shkëmbim territoresh, për të mos e përdorur shprehjen e saktë, një copëtim dhe ndarje e Kosovës? Cili shtet në botë, në çdo kontinent të botës do ta bënte këtë që po e bëjnë disa politikanë të mjerë shqiptarë? A mund të thotë kush se politikanët e mjerë shqiptarë nuk po e realizojnë me luftë e pa luftë atë që Dobrica Qosiçi e ofronte pa luftë, e që është zgjidhja e çështjes serbe dhe çështjes shqiptare në Kosovë nëpërmjet ndarjes së Kosovës 40% për serbët e 60% për shqiptarët? A nuk duhet kuptuar në këtë kontekst deklaratën e autorit të ndarjes së Mitrovicës, Bajram Rexhepit se është në vullnetin e drejtuesve lokalë të vendosin për bashkëpunimin dhe lidhjet e tyre me Beogradin? A nuk do të mund të përkthehet shqip kjo se pasi të zyrtarizohet ndarja e Mitrovicës edhe nga institucionet e Kosovës, ju serbë të dashur, bashkëvendës të Bajram Rexhepit mund të vendosni të bashkoheni me Serbinë? Përveç kësaj, a nuk duhet kuptuar këtë deklaratë të Bajram Rexhepit si paralajmërim se pala shqiptare veç ka pranuar lidhjet e komunave serbe me Serbinë? Edhe pse këtyre pyetjeve u janë dhënë përgjigje, kurse zyrtarisht pritet t’u jepen më 4 maj, një ditë para natës së shën Gjergjit, kësaj feste të hershme shqiptare, duhet thënë se tashmë gjithçka është e qartë dhe nuk do të ketë asnjë formulim politiko-juridik, asnjë ligjërim në gjuhëre tipike orveliane që do të mund t’i bindë shqiptarët se ata që sot thirren përfaqësues institucionalë të Kosovës i kanë mbrojtur si duhet interesat strategjike të Kosovës. Nuk do të ketë asnjë formulim politiko-juridik e asnjë ligjërim në gjuhëre tipike orveliane, që tashmë ka filluar të bëhet lingua publica në diskursin politik shqiptar, se shqiptarët, përveçse të vrarë, të masakruar, të dhunuar, të plaçkitur, të dëbuar dhe të djegur, tash duhet të ballafaqohen edhe me një “republika sërbska”, e pse jo edhe me ndarjen e Kosovës, ashtu siç po bëhet realitet ndarja përfundimtare e Mitrovicës? Dhe në këtë kontekst, serbët e ndiejnë veten shumë superiorë në raport me mysafirët e tyre të paftuar, qofshin këta edhe me epitete të tilla si kryeadministrator dhe kryetar, apo edhe kryeministër. Dhe refuzimi serb që iu bë drejtuesve më të lartë administrativë e institucionalë të Kosovës, në të vërtetë, është refuzimi përfundimtar që po i bëhet Kosovës, që po bëhet bashkëjetesës me pjesën tjetër të popullatës së Kosovës dhe është refuzim që po i bëhet bashkëpunimit të pushtetit lokal me pushtetin qendror të Kosovës. Dhe në këtë refuzim, serbët kurrë nuk kanë qenë më unikë: as për politikën e as për fenë ortodokse serbe shqiptarët nuk janë të mirëpritur dhe të pranuar, kuptohet përveç atyre që në skenën politike shqiptare janë vetëm për të bërë më të lehtë realizimin e interesave serbe në Kosovë, e që janë zyrtarizimi i enklavave dhe zyrtarizimi i ndarjes së Mitrovicës. Për ta ka pasur dhe ka vend çdo herë edhe në institucionet paralele serbe, edhe në kishat serbe. Natyrisht aq sa do të kenë nevojë për ta...

LDK-JA – KAH PO SHKON AJO?

VAZHDIMËSI E SIGURT ME BESNIKËRI NDAJ IDENTITETIT TË SAJ POLITIK

Moslejimi i shndërrimit të saj në servis të individëve dhe të klaneve që interesat dhe ambiciet personale i kanë më të rëndësishme se funksionimin normal të partisë dhe të jetës politike në Kosovë; moslejimi i mendësisë së klanit, si mendësi parapolitike; moslejimi i filozofisë dhe i koncepte feudaliste; respekti më i madh për qytetarët dhe për personalitetet publike e mediale; uniteti rreth filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës dhe rreth trashëgimisë politike gjashtëmbëdhjetë e sa vjeçare; përcaktimi i fuqishëm për vlera kombëtare dhe integrimin e përshtatshëm të këtyre vlerave në sistemin e vlerave perëndimore, si dhe përcaktimi i fuqishëm për përkatësinë politike perëndimore, janë vetëm disa nga detyrat që duhet t’i kryejnë strukturat drejtuese të linjës institucionaliste për të pasur një vazhdimësi të sigurt edhe në të ardhmen, e të cilat kjo linjë mund dhe duhet t’i kryejë me përkushtim dhe pa lëkundje. Në të kundërt, askush nuk do të ketë të drejtë më vonë që të provojë që të shfajësohet duke thënë se nuk e kemi ditur se si janë punët...

Shkruan: Rexhep KASTRATI

Është pritur që pas dr. Ibrahim Rugovës LDK-ja të ballafaqohet me lëvizje të brendshme nga të cilat ose do të jepte provimin e stabilitetit të brendshëm, ose do të mund t rrezikohej seriozisht vazhdimësia e saj si forcë kryesore politike në Kosovë. Pas largimit, qoftë për punë moshe, qoftë për punë vdekjeje të liderit karizmatik dhe udhëheqësit të saj shpirtëror çfarë ka qenë dr. Ibrahim Rugova, në LDK do të nxirrnin krye individë dhe klane që vakuumin e krijuar ta zënë me një shpejtësi marramendëse, por njëkohësisht është pritur që fryma e udhëheqjes dhe drejtimit të partisë nga dr. Ibrahim Rugova, si dhe vetë filozofia e tij politike të jenë të mjaftueshme për t’i shërbyer shumicës së kësaj partie që të mos e lejojë askë që ta cenojë stabilitetin e saj të brendshëm. Kjo për më tepër, pasi që rugovizmi si filozofi politike është aq i fuqishëm në politikën shqiptare të Kosovës, sa që është e vetmja filizofi dominuese, e përvetësuar edhe nga ato parti që kanë synuar dhe synojnë rrënimin e LLDK-së dhe të dr. Ibrahim Rugovës. Fakti se drejtuesi i PDK-së në veprimtarinë e tij publike politike ka adoptuar një ligjërim tërësisht rugovist, në të cilat spikat pacifizmi ekstrem, toleranca verbale, kurse ndaj serbëve më tepër se kaq, kurse kryeministrat e Kosovës që kanë ardhur nga AAK-ja, janë treguar e po tregohen aq të butë, aq të urtë dhe aq kalamaj të mirë, sa janë duke i përngjarë shumë fëmijës së ulur në karrige në bankat e shkollës fillore që e përjetojnë me shpirt miklimin e mësuesit të tij të dashur, tregon se rugovizmi jo vetëm që është përqafuar me të dy duart nga PDK-ja dhe AAK-ja, por edhe është tejkaluar në kuptimin negativ. Duke parë tendencën e shndërruar në realitet të përvetësimit të rugovizmit si filozofi politike nga ata që nuk lanë gjë pa bërë për ta rrënuar dr. Ibrahim Rugovën dhe LDK-në, është pritur që edhe spiunët e tyre në radhët e LDK-së ta kuptojnë se nuk mund të bëjnë karrierë politike duke e rrënuar atë që të tjerët po provojnë në çdo mënyrë ta bëjnë për vete. Në këtë kuptim, është pritur që bashkëpunëtorët e sinqertë të dr. Ibrahim Rugovës brenda LDK-së, qoftë në kryesinë e saj, qoftë në Këshillin e Përgjithshëm, qoftë edhe nëpër degë të ndryshme të LDK-së, ta ndiejnë veten më të fortë dhe më të sigurt në mbrojtjen e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës. Mirëpo, koha ka treguar se jurishnikët mjerë që me vite kanë pritur vdekjen e dr. Ibrahim Rugovës, për t’iu turrë LDK-së dhe për ta bërë pronë private të tyre, nuk kanë durim që të presin zhvillimet normale brenda kësaj partie për ta nxjerrë kryesinë e re të LDK-së dhe kryetarin e ri të partisë. Njerëz si mr. Eqrem Kryeziu, si Fatmir Sejdiu e ndonjë tjetër që fshihet mbrapa këtyre, sikur politika dhe organizimi politiko-partiak të ishin një bioletër, siç do të shprehej Sabri Hamiti, po të ishte fjala për teori letrare, në mënyrë shumë të mbrapshtë i janë vënë në shpinë LDK-së, duke provuar që ta imponojnë veten si udhëheqje të ardhshme të LDK-së. Në pikëpamje politike, në pikëpamje organizative e në pikëpamje logjike, do të ishte gjithçka në rregull që këta shokë të partisë të provojnë në mënyrë të rregullt, në përputhej me dokumentet partiake që ta marrin kreun e LDK-së. Por e keqja është se këta shokë të partisë po veprojnë si debatikas të fillimshekullit njëzet e një, duke shkelur çdo normë statusore të LDK-së, si dhe duke provuar të rrënojnë filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës dhe gjithë trashëgiminë politike të tij. E kam thënë edhe herë tjetër, mr. Eqrem Kryeziu, edhe pse adhurues i veprës së Ernest Koliqit, nuk ka arritur që të lirohet nga mendësia e lagjes dhe nga logjika që kudo që të jetë të jetë i pari me çdo kusht. Për këtë arsye, ai ka refuzuar ftesën e vazhdueshme të dr. Ibrahim Rugovës për të shkruar në Prishtinë si nënkryetar i parë i LDK-së, duke qëndruar më mirë i pari në Prizren, se sa i dyti në Prishtinë. Autoritarizmi i tij, ambicia që më mirë të jetë i pari i mëhallës se i dyti i shehrit, ka bërë që për vite të tëra të mos e ushtrojë plotësisht detyrën e tij të nënkryetarit të parë të LDK-së. Në anën tjetër, Fatmir Sejdiu, jo njëherë ka pasur raporte të ftohta me dr. Ibrahim Rugovën. Unë tash nuk dua të spekuloj se të tilla raporte fatmir sejdiu i ka pasur edhe për shkak të afërsisë me ish-deputetin e PDK-së, Shefki Sejdiun, përkatësisht me sekretarin e përhershëm të Ministrisë së Shëndetësisë, Pleurat Sejdiun, edhe pse po të kihet parasysh fakti se vendosja e kolopuçit të mr. Eqrem Kryeziut, Fadil Kryeziu në postin e zëvendësministrit të Shëndetësisë, do të mund të përdorej nga ndokush si argument për të thënë se ja një lidhje tjetër mes mr. Eqrem Kryeziut dhe Fatmir Sejdiut, apo edhe ja një lidhje ndërmjet këtyre njerëzve të LDK-së, me njerëz të PDK-së. Duke qenë njeri i përgjegjshëm për fjalën publike, unë nuk dua të spekuloj me këto, pasi që do të jetë koha ajo që do të tregojë të vërtetën, por është e vërtetë se shokët e partisë, pa e përfshirë Kolën në këtë mes, pasi që ai gjatë viteve ka treguar se është afër filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës, ani që tash nuk po e gjen forcën e duhur për t’i bërë rezistencë mr. Eqrem kryeziut, Fatmir Sejdiut e ndonjë tjetri që qëndron prapa këtyre, pra është e vërtetë se shokët e partisë, debatikasit e fillimshekullit njëzet e një, janë duke e dëmtuar mjaft filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës si dhe vetë LDK-në. Është kështu, pasi që për dallim nga stoicizmi politik dhe institucional i dr. Ibrahim Rugovës, për dallim nga toleranca e tij ndaj mendimit ndryshe, për dallim nga shuarja e butë e konflikteve brenda LDK-së, sot kemi një grup të vogël individësh që po e defaktorizojnë çdo ditë e më shumë LDK-në, duke e bërë bisht të politikës në Kosovë. E pasojat nuk po i bart vetëm LDK-ja, por e tërë Kosova. Tash të gjithë jemi dëshmitarë se kryetari Kosovës dhe kryetari i Kuvendit të Kosovës, në Ekipin Negociator janë bërë çunakë të mirë dhe po zbatojnë çdo dëshirë të opozitës zyrtare, por të pozitës faktike, ashtu siç po zbatojnë çdo element të dëmshëm për strukturën territoriale të Kosovës. Në kundërshtim me programin politik të LDK-së dhe në kundërshtim edhe me Kornizën Kueshtetuese, kryetari i tashëm i Kosovës dhe kryetari i tashëm i Kuvendit të Kosovës, po e cenojnë çdo ditë funksionimin demokratik të institucioneve, pasi që vetë nuk janë duke funksionuar si institucione kushtetuese, por si individë që po e bëjnë veten dhe LDK-në bashkëpërgjegjëse për zyrtarizimin e enklavave në Kosovë dhe ndarjen faktike e juridike të Mitrovicës, e ndoshta edhe të Kosovës. A është ky çmimi që po e paguajnë këta për postet që kanë marrë? Natyrisht se po. Është kështu për faktin se Fatmir Sejdiu, Kolë Berisha e mr. Eqrem Kryeziu janë produkt i skemës paraprake, parapolitike e kundërstatutore të garës së brendshme për kreun e LDK-së, duke u marrë vesh që Fatmir Sejdiu të jetë kryetar i Kosovës në mandatin politik të dr. Ibrahim Rugovës, Kolë Berisha kryetar i Kuvendit të Kosovës, kurse mr. Eqrem Kryeziu kryetar i ardhshëm i LDK-së. Kjo mënyrë veprimi është shumë e ngjashme me veprimet mafioze të donëve të njohur të mafias botërore. Edhe shkarkimi i akademik Dacit erdhi si pasojë e marrëveshjeve të këtilla të fshehta, si dhe të imponimit, prandaj ka qenë e kritikueshme nga ana ime dhe nga ndonjë tjetër, që nuk po i fërkon duart se nëse bëhet mr. Eqrem Kryeziu kryetar i LDK-së mund të shpresojë ta ketë mëshirën e tij dhe të përfitojë ndonjë copë ashti për ta lëpirë. Në këtë kuptim, po më duket spekulim i pastër nga ana e mr. Eqrem Kryeziut me funksionet institucionale që i kanë Fatmir Sejdiu dhe Kolë Berisha, si dhe përpjekje për të krijuar përshtypjen se veprimet e tipit të donëve evropianë që po i bëjnë këta shokë të partisë, paraqesin një lëvizje që e përkrahka shumica e LDK-së, e jo veprime të izoluara të këtyre të treve dhe të ndonjë tjetri që kurrë nuk ka pasur kurajën që të dalë në ballë të mbrapshtive vet, por po i përdorë, dje Edita Tahirin, e sot mr. Eqrem Kryeziun dhe shokët e tjerë të partisë. Sido që të jetë, është e qartë se këta shokë të partisë janë të babëzitur për ta privatizuar përfundimisht LDK-në, ashtu siç e kanë privatizuar edhe Kosovën dhe po e copëtojnë sipas dëshirave të serbëve dhe të tjerëve, sikur t’ua kishin lënë amanet baballarët e tyre. Prandaj, përkrahja ndaj këtyre shokëve të partisë, është përkrahje për rrënimin e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës dhe të vetë LDK-së. Ndonjë gazetë si puna e ‘Botës sot” që ka marrë përsipër që të jetë zëdhënëse e këtyre shokëve të partisë, e që logjikisht po e vazhdon aty ku e la “Kohavizioni”, “Koha ditore” , “Zëri” e ndonjë tjetër, vetëm sa po kontribuon në rrënimin e filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës, duke rrënuar kështu edhe veten, ashtu siç e ka rrënuar gjatë këtyre viteve, për shkak të klientelizmit politik ndaj klaneve dhe individëve të ndryshëm brenda LDK-së. Për të qenë tërësisht të sinqertë, lidhja e “Botës sot” me këta shokë të partisë, e sidomos me mr. Eqrem Kryeziun, daton qysh moti, bile edhe në kohën kur unë punoja në atë gazetë. Atë botë, Bardhyl Ajeti, si gazetar që përcillte veprimtarinë e partive politike, qëndrimet e LDK-së nuk i merrte nga Kolë Berisha në Prishtinë, i cili faktikisht kryente punët e përfaqësimit të LDK-së, për shkak të mosgatishmërisë së mr. Eqrem Kryeziut për t’iu përgjigjur ftesës së dr. Ibrahim Rugovës për të shkuar në Prishtinë dhe për të kryer funksionin e nënkryetarit të parë të LDK-së, por i merreshin këtij të fundit. Dhe paramendo kur mr. Eqrem Kryeziu deklarohej për veprimet që de facto i kryente tjetër kush dhe informatat për të cilat veprime i merrte vetë nga Kolë Berisha apo nga ndonjë tjetër. Në këtë vazhdë duhet parë edhe censurimin, apo thënë më mirë pamundësimin që i bëhej Kolë Berishës për të botuar në “Bota sot”. Pra, lidhjet e “Botës sot” me mr. Eqrem Kryeziun kanë qenë shumë të hershme, prandaj nuk më çudit fakti që tash këto raporte janë bërë kaq të afërta, për të mos thënë janë zyrtarizuar. Mua, që kam qenë njëri nga ata që në vite shumë të vështira kam dhënë kontributin tim modest në trasimin e mendimit jooportunist dhe të një gazetarie që është mbështetur në intelektualizmin publicistik dhe në të vërtetën, për ç’gjë unë dhe “Bota sot” kemi gëzuar një përkrahje të gjerë morale, natyrisht se nuk më vjen mirë kur shoh se kjo gazetë nuk po mund të lirohet nga roli i keq i vënies së vetes në shërbim të individëve dhe të klaneve të ndryshme që e kanë dëmtuar dhe po e dëmtojnë filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës. Kështu ka qenë dje, kur njerëz brenda “Botës sot” bënin punën e Ramë Marajt, të PDK-së e të AAK-së dhe në këtë mënyrë pamundësonin punën time dhe të të tjerëve që me LDK-në na bashkonte filozofia politike e dr. Ibrahim Rugovës, e jo shpërblimet e ndryshme financiare dhe të karrigeve. Dhe këta shërbëtorë të paguar me para dhe me karrige të ndryshme nëpër ministri të ndryshme, që me devotshmëri i shërbyen individëve të ndryshëm brenda LDK-së, të mbledhur rreth Ramë Marajt, por edhe shërbëtorë të PDK-së dhe të AAK-së, bënë që në një mënyrë apo tjetër, unë, Bekim Kastrati e ndonjë tjetri të ballafaqoheshim me intriga dhe provokime ndër më të ndryshmet, e që shkonin deri në pamundësimin e një pune normale në gazetë. Dhe krejt kjo vinte pikërisht se me punën tonë mundoheshim të ishim larg individëve dhe larg klaneve që filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës e kishin vetëm një pllakat dekorativ për veprimet e tyre të mbrapshta. Në të vërtetë, veprimet parapolitike dhe me logjikën e veprimit të linjës së Tiranës/Kretës dhe të SHIK-ut si dorë e fshehtë e saj, kanë bërë që linja institucionaliste në përgjithësi, e LDK-ja në veçanti, të pësojë rënie të vazhdueshme në zgjedhje, duke krijuar situata të tilla që bastione të LDK-së të rrezikojnë mbajtjen e pushtetit nëpër komuna të ndryshme, siç ka ndodhur me komunën e Prizrenit, ku kryetar është mr. Eqrem Kryeziu. Dhe kjo ka ndodhur pikërisht për shkak të mënyrës së administrimit të mr. Eqrem kryeziut me degën e LDK-së dhe me vetë pushtetin komunal. Kur jemi këtu, duhet thënë se mr. Eqrem Kryeziu, në degën e LDK-së ka instaluar nepotizmin, duke e vënë të dytin pas tij një kushrui shumë të afërt të tij. Fadil Kryeziun, të cilin tash vonë e bëri edhe zëvendësministër të Shëndetësisë, kurse përveç tij ka afruar edhe njerëz servilë që nuk kanë lidhje me politikën, por që i janë bindur verbërisht vetëm për një troh pushtet, për tendere të ndryshme etj. Favorizimi që u është bërë firmave të ndryshme, ndër të cilat është edhe ajo e Blerim Kuqit, të cilin mr. Eqrem Kryeziu e ka bërë zëvendëskryeministër, është një praktikë politike dhe institucionale që i ka dhënë argumente opozitës në Prizren për dobësimin e pozitave të LDK-së në këtë qytet. Prandaj, tash është një situatë kaosi në këtë degë, e që mund të sjellë humbjen e zgjedhjeve të ardhshme komunale Prizren. I pamësuar të jetë i dyti, por edhe me mundësi minimale për të qenë edhe më tej i pari në Prizren, mr. Eqrem Kryeziu, duket se është duke bërë gjithçka për të qenë i pari në Prishtinë, edhe nëse për këtë duhet të miratojë në heshtje privatizimin e Kosovës nga shokët e tij të partisë, që në ndarjen e posteve si kulaçin e nuses, u ka rënë hise të jenë në krye të dy institucioneve më të rëndësishme të Kosovës. Dhe kjo është një arsye e mjaftueshme për të qenë kundër imponimit të këtyre shokëve të mr. Eqrem Kryeziut në lojërat e mbrapshta për kreun e LDK-së. Mirëpo, nuk është vetëm mr. Eqrem Kryeziu me shokët e tij që nuk duhet të përkrahet, edhe nëse për t’u imponuar luajnë edhe me kartën amerikane të gjoja përkrahjes. Është kështu se është spekulim i vërtetë me respektin e madh që SHBA-të dhe qeveria amerikane gëzojnë në mesin e shqiptarëve, që nuk është respekt vetëm i fundshekullit njëzet, por edhe shumë më i hershëm. SHBA-të, respektin e kanë fituar nga shqiptarët qysh kur ato u bënë strehë për shumë shqiptarë atdhetarë dhe prej se Vudru Uilsoni, kryetari i atëhershëm amerikan bashkë me sekretarin e atëhershëm të shtetit, z. Lansing, i pamundësuan realizimin e marrëveshjes së fshehtë të Londrës të vitit 1915 për copëtimin e shtetit aktual shqiptar, por edhe marrëveshjen italo-greke, Titoni-Venizelos, për të njëjtin qëllim, ashtu siç pamundësuan edhe realizimin e një protektorati tripalësh: Itali, Greqi e Jugosllavi mbi shtetin aktual shqiptar, të gjitha këto në prag, gjatë dhe në kontekst të Konferencës së Versajës dhe të Parisit (1919 – 1921 e në vazhdim). Pra, respekti për SHBA-të tek shqiptarët nuk është ekskluzivitet as i mr. Eqrem kryeziut, as i Nexhat Dacit, bile as i dr. Ibrahim Rugovës, edhe pse ky i fundit ia arriti që këtë respekt të shqiptarëve për SHBA-të ta vëjë në baza institucionale dhe programoro-politike. Në këtë kuptim, as që mund të diskutohet se SHBA-të e përkrahin mr. Eqrem Kryeziun se na qenka pro amerikan, kurse nuk e përkrahin akademik Dacin se nuk na qenka proamerikan. Spekulimi me këtë çështje është naivitet politik, inferioritet politik e intelektual, si dhe shumë i rrezikshëm edhe për raportet e Kosovës me SHBA-të. Prandaj, mund të thuhet qartë se edhe spekulimi me përkrahjen apo jo të SHBA-ve për mr. Eqrem Kryeziun, e me gjojamospërkrahjen për akademik Dacin, është vetëm spekulim i radhës që mr. Eqrem Kryeziu dhe shokët e tij e bëjnë për ta imponuar veten për partinë dhe strukturat e saj drejtuese qoftë ne qendër ose në bazë, ashtu siç po spekulojnë edhe me emrin e dr. Ibrahim Rugovës, për ta fshehur kundërrugovizmin e tyre. Duke qenë spekulime të gjitha këto, duhet të refuzohen si arsyetime banale, ashtu siç duhet të refuzohet edhe institucionalizimi dhe legalizimi i donëve dhe i donizmit si praktikë politiko-partiake dhe t’i qëndrohet besnike filozofisë politike të dr. Ibrahim Rugovës, pra t’i qëndrohet besnike identitetit politik që ka linja institucionaliste dhe me të cilën mund të qëndrojë vazhdimisht vertikalisht dhe ballëhapur para qytetarëve. Natyrisht se përveç kësaj, linja insitucionaliste, pra strukturat drejtuese të kësaj linje, duhet të refuzojnë edhe konceptet feudaliste, klanore dhe të tjera që nuk kanë të bëjnë me filozofinë politike të dr. Ibrahim Rugovës, me konceptet politike moderne perëndimore, e as me vlerat politike kombëtare e ndërkombëtare. Në fund të fundit, kjo është mënyra e vetme që kjo linjë politike të vazhdojë të jetë forcë bashkuese, forcë afruese dhe forcë shpresëdhënëse për një të arshme sa më të mirë për shqiptarët dhe si garanci për orientimin kombëtar dhe properëndimor të shqiptarëve si komb dhe si qytetërim. Edhe pse ekziston një vakuum brenda linjës insitucionaliste për shkak të mospranisë fizike të dr. Ibrahim Rugovës, vakuum që ka shkaktuar huti në qendër dhe në bazë, duhet thënë se linja institucionaliste brenda saj ka aq njerëz, aq energji dhe aq pjekuri sa të mos lejojë deformimin e saj, apo shndërrimin e saj në një servis të individëve apo të klaneve që ambiciet personale i kanë më të rëndësishme se funksionimin normal të demokracisë së brendshme partiake dhe shtetërore të Kosovës. Në këtë drejtim kanë në krah trashëgiminë politike të këtyre gjashtëmbëdhjetë-shtatëmbëdhjetë viteve të ekzistencës së saj, e që është trashëgimi i instalimit të koncepteve politike kombëtare, demokratike dhe properëndimore në nivelet më të larta institucionale të Kosovës, dhe trashëgimi i të qenit të një shkolle politike për krijimin e një kulture demokratike dhe shtetërore në Kosovë. Kjo është një pasuri shumë e madhe dhe të cilën nuk e ka asnjë parti apo linjë tjetër politike ndër shqiptarë po se po, por edhe në rajonin tonë në përgjithësi. Ta matarosh mirë këtë trashëgimi dhe këtë pasuri, do të thotë të kesh përgjegjësinë për të shkuarën dhe për të ardhmen, prandaj edhe përgjegjësi për veprimin dhe për zgjidhjet që do të ofrojë për luftën brendshme politike brenda saj. Është përgjegjësi e strukturave drejtuese të linjës institucionaliste që të mos ndikohen nga asnjë mjet trysnie, shantazhi apo edhe manipulimi në vendimet që do të marrin, pasi që me veprimet e tyre, me zgjedhjet e tyre do të bëjnë që ta kenë edhe më tej përkrahjen e qytetarëve të Kosovës, të analistëve dhe të personaliteteve publike që për vite, bile edhe në vitet më të vështira i kanë dhënë mbështetje të plotë publike dhe jopublike. Mbështetja e gjerë, gati plebishitare nga ana e qytetarëve dhe nga ana e personaliteteve publike dhe mediale, është një nga pasuritë që duhet ta ruajë linja insitucionaliste dhe në to duhet të llogarisë secila strukturë drejtuese e kësaj linje. Nënçmimi i mbështetjes së qytetarëve dhe personaliteteve të ndryshme publike e mediale, vetëm sa do të jetë një gabim tjetër që mund ta bëjë kjo linjë dhe që mund të bëjë që të jetë vonë nesër për t’u riparuar.